INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2011 r. (data wpływu 21 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości wystawiania faktur VAT w języku obcym jest:

• prawidłowe w części dotyczącej wystawiania faktur dla kontrahentów z Unii Europejskiej i spoza Unii oraz podmiotów krajowych, w przypadku nabyć w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą,
• nieprawidłowe w części dotyczącej wystawiania faktur dla kontrahentów krajowych występujących w charakterze konsumentów.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości wystawiania faktur VAT w języku obcym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w branży motoryzacyjnej, zasadniczo w zakresie produkcji pojazdów mechanicznych. Jako zarejestrowany podatnik VAT i VAT-UE wystawia swoim kontrahentom polskim, jak i zagranicznym z Unii Europejskiej oraz spoza UE, faktury VAT dokumentujące zarówno sprzedaż towarów, jak i świadczenie usług. Zainteresowany zamierza rozpocząć wystawianie tzw. faktur „sundry invoice” („faktury różne”) przeznaczonych do fakturowania głównie usług oraz refaktur w systemie finansowo-księgowym Y. Rozwiązanie „sundry invoice” udostępniane jest przez grupę X dla wszystkich spółek X na świecie, a przygotowywany w nim standardowy wzór faktury jest w języku angielskim. Spółka rozważa możliwość wystawiania faktur VAT oraz faktur korygujących w języku angielskim, dokumentujących sprzedaż towarów i usług na terenie Unii Europejskiej oraz poza UE i na terytorium kraju.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Zainteresowany może wystawiać faktury VAT, faktury korygujące w dowolnym języku unijnym dokumentujące zarówno sprzedaż towarów i usług na terenie UE, poza UE oraz na terytorium kraju...
2. Czy w ten sposób wypełni on wymagania wskazanego rozporządzenia oraz ustawy o VAT...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie należy zauważyć, iż zarówno ustawa o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) jak i przepisy wykonawcze do powyższej ustawy nie określają języka, w którym powinna zostać wystawiona faktura VAT i faktura korygująca.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. (Dz. U. 2008 r., Nr 212, poz. 1337) w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których mają zastosowanie zwolnienia od podatku od towarów i usług, określone zwroty jak FAKTURA VAT, KOREKTA, FAKTURA KORYGUJĄCA, ORYGINAŁ, KOPIA itp., powinny pojawić się w treści faktury w języku polskim.

Brakuje również przeszkód do ujęcia faktury sporządzonej w języku obcym w ewidencjach od podatku od towarów i usług. Przepisy nie narzucają formy prowadzenia ewidencji. Istotne jest wyłącznie, aby zawierała wszystkie elementy, które są niezbędne do prawidłowego wypełniania deklaracji.

Zgodnie natomiast z Dyrektywą Nr 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z dnia 11.12.2006 r., Nr 347.1) – art. 231, faktury mogą być wystawiane w każdym z języków unijnych.

Również art. 231 stanowi, iż do celów kontrolnych państwa członkowskie mogą wymagać tłumaczenia na język danego kraju faktur dotyczących dostaw towarów lub świadczenia usług dokonanych na ich terytorium oraz faktur otrzymanych przez podatników mających siedzibę na ich terytorium.

Z powyższego wynika, iż Spółka dla udokumentowania transakcji na terytorium kraju jak i Unii Europejskiej może wystawiać faktury VAT, faktury korygujące w języku obcym uznawanym za język urzędowy obowiązujący na obszarze Unii Europejskiej.

W związku z powyższym Zainteresowany uważa, iż faktury w języku angielskim mogą być wystawiane zarówno kontrahentom z Unii Europejskiej, spoza UE, jak i kontrahentom krajowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe w części dotyczącej wystawiania faktur dla kontrahentów z Unii Europejskiej i spoza Unii oraz podmiotów krajowych, w przypadku nabyć w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą, a za nieprawidłowe w części dotyczącej wystawiania faktur dla kontrahentów krajowych, występujących w charakterze konsumentów.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. (obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2011 r.) w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwanego dalej rozporządzeniem, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, iż ustawa, a w szczególności przepis art. 106 ust. 1 ani też przepis powołanego rozporządzenia (§ 5 ust. 1), jak również ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa nie regulują obowiązującego języka urzędowego.

§ 5 ust. 6 rozporządzenia stanowi, że kwoty podatku wykazuje się w złotych bez względu na to, w jakiej walucie określona jest kwota należności w fakturze, zaś § 13 ust. 5 wprowadza obowiązek stosowania na fakturze korygującej wyrazu „KOREKTA” lub „FAKTURA KORYGUJĄCA”.

Jednocześnie w świetle art. 27 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), w Rzeczypospolitej Polskiej językiem urzędowym jest język polski.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 7 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 43, poz. 224) na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie z udziałem konsumentów oraz przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy używa się języka polskiego, jeżeli konsument lub osoba świadcząca pracę ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili zawarcia umowy oraz umowa ma być wykonana lub wykonywana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przepisy ustawy stosuje się do dokumentów i informacji, których obowiązek sporządzenia lub podania wynika z odrębnych przepisów.

Z kolei w myśl art. 22¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Dodatkowo na mocy art. 7 ust. 2 ustawy o języku polskim, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie bez udziału konsumentów używa się języka polskiego, jeżeli obrót ten jest wykonywany przez podmioty, o których mowa w art. 4.

W myśl art. 7a ust. 1 ustawy o języku polskim, obowiązek używania języka polskiego w zakresie, o którym mowa powyżej, dotyczy w szczególności nazewnictwa towarów i usług, ofert, warunków gwarancji, faktur, rachunków i pokwitowań, jak również ostrzeżeń i informacji dla konsumentów wymaganych na podstawie innych przepisów, instrukcji obsługi oraz informacji o właściwościach towarów i usług (…).

Powyższe przepisy nakładają na wystawcę faktury wyraźny obowiązek sporządzenia jej w języku polskim w przypadku dokumentowania czynności z polskim konsumentem, a także w przypadku obrotu dokonywanego pomiędzy jednostkami prawa publicznego. Natomiast faktury wystawiane na rzecz podmiotów mających miejsce zamieszkania czy siedzibę poza terytorium kraju, jak również na rzecz podmiotów krajowych w przypadku nabyć związanych z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą, nie muszą spełniać tego wymogu.

Dodatkowo wskazać należy, iż art. 231 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r., Nr 347/1 ze zm.), na który powołuje się Wnioskodawca, został skreślony na podstawie Dyrektywy Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zmieniającej Dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. U. UE L z 2010 r., Nr 189/1).

Niemniej jednak należy mieć na uwadze, iż zgodnie z brzemieniem art. 248a Dyrektywy 2006/112/WE Rady, do celów kontrolnych i jeżeli chodzi o faktury dotyczące dostaw towarów lub świadczenia usług dokonanych na ich terytorium oraz faktur otrzymanych przez podatników mających siedzibę na ich terytorium, państwa członkowskie mogą - w odniesieniu do niektórych podatników lub w niektórych przypadkach - wymagać tłumaczenia faktur na swoje języki urzędowe. Państwa członkowskie nie mogą jednak nałożyć ogólnego obowiązku tłumaczenia faktur.

Reasumując, nie ma przeszkód, żeby Spółka wystawiała faktury w języku obcym kontrahentom zagranicznym z terytorium Unii Europejskiej, jak i spoza UE oraz podmiotom krajowym, w przypadku nabyć związanych z ich działalnością gospodarczą. Takie faktury o ile będą spełniać wszystkie wymogi stawiane fakturom, określone w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług oraz w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. (w tym nazwa dokumentu w języku polskim, kwota podatku w złotych), będą uznane za prawidłowe.

Natomiast w przypadku wystawiania faktur na rzecz kontrahentów krajowych, występujących w charakterze konsumentów, wskazane powyżej przepisy nakładają na wystawcę faktury wyraźny obowiązek sporządzenia ich w języku polskim.

Tut. Organ pragnie jednak zwrócić uwagę, iż w myśl art. 21 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.), dowód księgowy opiewający na waluty obce powinien zawierać przeliczenie ich wartości na walutę polską według kursu obowiązującego w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. Wynik przeliczenia zamieszcza się bezpośrednio na dowodzie, chyba że system przetwarzania danych zapewnia automatyczne przetwarzanie walut obcych na walutę polską, a wykonanie tego przeliczenia potwierdza odpowiedni wydruk. Na żądanie organów kontroli lub biegłego rewidenta należy zapewnić wiarygodne tłumaczenie na język polski treści wskazanych przez nich dowodów, sporządzonych w języku obcym.

Ponadto informacyjnie wskazuje się, że brak jest przeszkód do przyjęcia praktyki wystawiania faktur w dwóch językach, z których jeden byłby którymś z języków Unii Europejskiej, a drugi językiem polskim, tj. językiem urzędowym obowiązującym na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

W tym miejscu nadmienić również należy, iż rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.) w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, na którego podstawę prawną powołuje się Zainteresowany, utraciło moc z dniem 1 kwietnia 2011 r. na podstawie art. 10 ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332). Jednakże przepisy w zakresie dotyczącym przedmiotowego pytania, nie uległy zmianie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.