INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 02 listopada 2010 r. (data wpływu 08 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia limitu pomocy de minimis – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia limitu pomocy de minimis.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji pozostałych wyrobów z mineralnych surowców niemetalicznych gdzie indziej niesklasyfikowanych (2399Z), polegającą głównie na produkcji mączki kwarcowej i mączki dolomitowej. Część produkcji jest dostarczana odbiorcom na terenie całego kraju własnym transportem Spółki. Własny transport jest wykorzystywany także do transportu grysu dolomitowego z rejonu "A".

Starając się maksymalnie ograniczyć puste przebiegi, Spółka dokonuje odpłatnych przewozów ładunków na rzecz pozyskanych zleceniodawców.

Jako mały podatnik, Spółka w latach 2008 - 2010 dokonywała odpisów jednorazowych amortyzacji zgodnie z postanowieniami art. 16k ust. 7 i 8 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).

W myśl postanowień art. 16k ust. 10 ww. ustawy, korzystanie z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych stanowi pomoc de minimis. Limit tej pomocy został określony w rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 2 października 2007 r. w sprawie udzielania pomocy de minimis w ramach regionalnych programów operacyjnych (Dz. U. Nr 185, poz. 1317). Zgodnie z § 9 uprzednio wymienionego rozporządzenia, wartość pomocy brutto łącznie z wartością innej pomocy de minimis otrzymanej przez beneficjenta pomocy w okresie bieżącego roku kalendarzowego i dwóch poprzednich lat kalendarzowych nie może przekroczyć kwoty stanowiącej równowartość 200 tys. euro, a dla beneficjenta prowadzącego działalność w sektorze transportu drogowego 100 tys. euro.

Wartość pomocy wykorzystanej przez Spółkę w latach 2008 - 2010 zbliżyła się do kwoty 100 tys. euro. Do końca 2010 r. Spółka planuje dokonanie zakupu kolejnego samochodu ciężarowego i ewentualnego skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółkę obowiązuje limit pomocy de minimis w wysokości 200 tys. euro czy 100 tys. euro...

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo do skorzystania w okresie obejmującym lata 2008 - 2010 z pomocy de minimis w wysokości 200 tys. euro. Powyższe Spółka uzasadnia faktem, że odpłatne usługi transportowe są świadczone sporadycznie i stanowią nieznaczną część przychodów ze sprzedaży. W roku 2009 udział tych przychodów w przychodach ze sprzedaży produktów wynosił 0,46%, a po trzech kwartałach 2010 r. wynosi 2,41%.

Wykorzystywanie pustych przebiegów do świadczenia odpłatnych przewozów wynika z racjonalnego prowadzenia działalności i nie powinno skutkować ograniczeniem pomocy do wysokości przewidzianej dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w sektorze transportu drogowego.

Spółka prowadzi działalność w sektorze przemysłu produkcji komponentów do materiałów budowlanych z surowców mineralnych i zdaniem Wnioskodawcy, ma uzasadnione prawo do skorzystania z pomocy de minimis w wysokości określonej w § 9.1. rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 2 października 2007 r. w sprawie udzielania pomocy de minimis w ramach regionalnych programów operacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 16k ust. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3 - 8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Z tej metody amortyzacji, polegającej na możliwości jednorazowego zaliczenia w koszty uzyskania przychodów, wydatków na nabycie środków trwałych do wartości 50 000 euro mogą korzystać dwie grupy podmiotów:

1. podatnicy, którzy rozpoczęli działalność,
2. mali podatnicy.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka jest małym podatnikiem.

Małym podatnikiem – stosownie do art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Mały podatnik może dokonać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznej wartości 50 000 euro.

W myśl art. 16k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 16h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 16i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Limit 50 000 euro jest limitem rocznym. Tak więc, jeżeli Spółka w kolejnych latach będzie spełniała definicję małego podatnika, każdego roku będzie mogła dokonać jednorazowych odpisów do łącznej wysokości 50 000 euro. Nie ma przy tym znaczenia ilość środków trwałych, od których podatnik dokonał takich specjalnych odpisów. Warto również pamiętać, iż zgodnie z art. 16k ust. 9 ustawy, przy obliczaniu wspomnianego limitu nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych o wartości początkowej nieprzekraczającej 3 500 zł.

Stosownie do art. 16k ust. 10 ww. ustawy, pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

Zasady pomocy de minimis w ramach Wspólnoty określa rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. Wspólnoty Europejskiej L 379/5 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Przez pomoc de minimis rozumie się pomoc przyznaną temu samemu podmiotowi gospodarczemu w ciągu bieżącego roku budżetowego oraz dwóch poprzedzających go lat budżetowych, która nie przekroczy równowartości 200 000 euro.

Na podstawie art. 2 pkt 2 ww. rozporządzenia, ogólna kwota pomocy de minimis przyznana dowolnemu podmiotowi gospodarczemu nie przekracza 200 000 EUR w dowolnie ustalonym okresie trzech lat budżetowych. Całkowita wartość pomocy de minimis przyznanej jednemu podmiotowi gospodarczemu działającemu w sektorze transportu drogowego przez dowolny okres trzech lat budżetowych nie może przekroczyć 100 000 EUR. Pułapy te stosuje się bez względu na formę i cel pomocy de minimis, a także bez względu na to, czy pomoc przyznana państwu członkowskiemu jest w całości, czy w części finansowana z zasobów Wspólnoty. Wyżej wymieniony okres ustala się poprzez odniesienie do lat budżetowych stosowanych przez podmiot gospodarczy w danym państwie członkowskim.

Jeśli łączna kwota pomocy przewidziana w ramach środka pomocy przekracza wymieniony pułap, do pomocy tej nie stosują się przepisy niniejszego rozporządzenia, nawet w odniesieniu części, która nie przekracza tego pułapu. W takim wypadku nie można domagać się korzyści z tytułu z niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do tego rodzaju środka pomocy ani w chwili przyznania takiej pomocy, ani później.

Jednocześnie stosownie do § 9 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 2 października 2007 r. w sprawie udzielania pomocy de minimis w ramach regionalnych programów operacyjnych (Dz. U. Nr 185, poz. 1317), wartość pomocy brutto łącznej z wartością innej pomocy de minims otrzymanej przez beneficjenta pomocy w okresie bieżącego roku kalendarzowego i dwóch poprzednich lat kalendarzowych nie może przekroczyć kwoty stanowiącej równowartość 200 tys. euro. Wartość pomocy brutto łącznie z wartością innej pomocy de minimis otrzymanej przez beneficjenta pomocy prowadzącego działalność gospodarczą w sektorze transportu drogowego w okresie bieżącego roku kalendarzowego i dwóch poprzednich lat kalendarzowych nie może przekroczyć kwoty stanowiącej równowartość 100 tys. euro.

Z przedstawionego opisu zdarzenia wynika, iż Spółka prowadzi działalność polegającą głównie na produkcji mączki kwarcowej i mączki dolomitowej. Część produkcji dostarcza odbiorcom na terenie całego kraju własnym transportem. Starając się maksymalnie ograniczyć puste przebiegi, Spółka dokonuje odpłatnych przewozów ładunków na rzecz pozyskanych zleceniodawców. Jako mały podatnik, Spółka w latach 2008 - 2010 dokonywała odpisów jednorazowych amortyzacji, tym samym korzysta z pomocy de minimis. Wartość pomocy wykorzystanej przez Spółkę w latach 2008 - 2010 zbliżyła się do kwoty 100 tys. euro. Do końca 2010 r. Spółka planuje dokonanie zakupu kolejnego samochodu ciężarowego i ewentualnego skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

W tym miejscu wskazać należy, iż rozporządzenie Komisji w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis ustanawia limit pomocy de minimis dla jednego przedsiębiorstwa, a nie na dany sektor działalności. Wobec powyższego, w przypadku, gdy przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą w różnych sektorach, w tym w sektorze transportu drogowego, może otrzymać pomoc de minimis do pułapu 200 tys. euro w okresie 3 lat budżetowych, z czego na działalność w sektorze transportu nie może otrzymać więcej niż 100 000 EUR.

Zatem, w niniejszym przypadku Spółka ma prawo do skorzystania w okresie obejmującym lata 2008 – 2010 z pomocy de minimis w wysokości 200 000 euro.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.