INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22.12.2010 r. (data wpływu 27.12.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.12.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą: P. z siedzibą w B., dalej przywoływanej jako Spółka. Wspólnikami Spółki są dwie osoby fizyczne: Pan M. R. oraz Pan K. O. Udziały wspólników w dochodzie i stratach spółki są równe. W roku podatkowym 2010 r. Spółka jest zobowiązania do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Także w latach podatkowych 2007-2009 Spółka była zobowiązana do prowadzenia podatkowej księgi przychodów. Wnioskodawca z udziału w dochodzie uzyskanym przez spółkę jest zobowiązany do opłacania podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych. W latach podatkowych 2007-2010 Spółka z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, w każdym z tych lat podatkowych, nie uzyskała przychodu przekraczającego kwotę o której mowa w art. 5a pkt 20 ustawy o pdof.

W latach podatkowych 2008 - 2009 spółka zaewidencjonowała w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, a Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodu, na zasadach określonych w art. 22 k ust, 7 ustawy o pdof, odpisy amortyzacyjne od przyjętych oraz wykorzystywanych przy prowadzeniu działalności gospodarczej środków trwałych zaliczanych do grupy 3 - 8 Klasyfikacji środków trwałych poniżej wymienione kwoty odpisów amortyzacyjnych jednorazowych tj.:

1. rok 2007 - 0,00 zł,
2. rok 2008 - 11.900, 00 zł,
3. rok 2009 - 192.729,94 zł.
   
   

W roku podatkowym 2010 r. do miesiąca listopada 2010 r. spółka zaewidencjonowała w podatkowej księdze przychodów i rozchodów także odpisy amortyzacyjne jednorazowe w wysokości 100% wartości początkowej poniżej wymienionych środków trwałych, a mianowicie:

1. kasa fiskalna 1.870, 00 zł,
2. wózek widłowy 8.000,00 zł,
3. samochód ciężarowy 14.142,43 zł.
   
   

Razem odpisy amortyzacyjne jednorazowe za rok 2010 r. 24.012.43 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podatnik - po dwuletnim okresie (od roku 2008 od roku 2009) ewidencjowania przez spółkę w podatkowej księdze przychodów i rozchodów odpisów amortyzacyjnych w wysokości 100 % wartości początkowej środków trwałych - ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania roku podatkowego 2010 jednorazowe odpisy amortyzacyjne (w wysokości 100% wartości początkowej środków trwałych) od powyżej wyżej wymienionych środków trwałych, które to odpisy amortyzacyjne zostały zaewidencjonowane przez spółkę w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za rok podatkowy 2010 r. w kwocie łącznej 24,012,43 zł...

Zdaniem Wnioskodawcy ustawą z dnia 05.03.2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009 Nr 69, poz. 587) zmieniono kwotę limitów jakie mogą być zaliczane przez małych podatników z tytułu opisów amortyzacyjnych jednorazowych do kosztów uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy kwota limitu odpisów jednorazowych na rok 2010 wynosi 100.000 EURO. Z uwagi na powyższe spółka jako „mały podatnik” miała prawo zaewidencjonowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za rok 2010 r. odpisy amortyzacyjne w wysokości 100 % wartości początkowej środków trwałych, a Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania roku podatkowego 2010 jednorazowe odpisy amortyzacyjne (w wysokości 100 % wartości początkowej środków trwałych) w kwocie łącznej 24.012.43 zł. Wnioskodawca podkreśla, iż jednorazowe odpisy amortyzacyjne w roku 2010 r. oraz w latach 2008-2008 są pomocą publiczną na zasadach de minimis.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Na wstępie zaznaczyć należy, że z uwagi na fakt, iż przedmiotem złożonego wniosku jest zaistniały stan faktyczny, niniejszą interpretację oparto o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 22 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. nr 94, poz. 1037 ze zm. – określanego w dalszej części skrótem „K.s.h.”), spółka jawna jest spółką osobową, która prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą, a nie jest inną spółką handlową. Stosownie do postanowień art. 8 § 1 K.s.h. spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka jawna może zatem posiadać własny majątek, który jest odrębny od majątków osobistych jej wspólników.

Spółka jawna, jako osobowa spółka prawa handlowego nie posiada zdolności prawnej. Z punktu widzenia podatków dochodowych podatnikami są poszczególni wspólnicy tej spółki, a nie spółka.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy . o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Przy czym, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy). W konsekwencji każdy ze wspólników spółki jawnej oblicza odrębnie dochód z udziału w tejże spółce i każdy samodzielnie od tego dochodu oblicza podatek dochodowy.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Natomiast zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 22k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Jednakże zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 69, poz. 587) w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r. kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ww. ustawy, oznacza podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł. Powołaną powyżej ustawą o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zmieniono również kwotę, po przekroczeniu której podatnik utraci status „małego podatnika”. Na mocy art. 1 pkt 1 ustawy „małym podatnikiem” jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro.

Zatem w 2010 r. za małego podatnika można uznać tego, którego przychód ze sprzedaży wraz z podatkiem od towarów i usług za 2009 rok nie przekroczył 4.053.000 zł.

Natomiast w myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z brzmieniem art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej. Udziały wspólników w dochodach i stratach spółki są równe. W latach podatkowych 2007-2010 spółka nie uzyskała przychodu przekraczającego kwotę o której mowa w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W roku podatkowym 2010 r. do miesiąca listopada 2010 r. spółka zaewidencjonowała w podatkowej księdze przychodów i rozchodów odpisy amortyzacyjne jednorazowe w wysokości 100% wartości początkowej: kasy fiskalnej – 1.870,00 zł, wózka widłowego – 8.000 zł i samochodu ciężarowego – 14.142,43 zł. Razem odpisy amortyzacyjne jednorazowe za 2010 r. wyniosły 24.012,43 zł.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przywołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że:

• Wnioskodawca miał prawo dokonywać w 2010 r. jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych środków trwałych, jednakże do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca mógł zaliczyć odpisy amortyzacyjne, w części, w jakiej przysługuje mu prawo do udziału w spółce jawnej (tj. w 50%),

• odpisy amortyzacyjne dokonywane od kasy fiskalnej nie wchodzą do kwoty limitu, o których mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.