INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 08.09.2010 r. (data wpływu 13.09.2010 r.) oraz piśmie z dnia 25.11.2010 r. (data nadania 29.11.2011 r., data wpływu 01.12.2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-812/10-2/JB z dnia 17.11.2010 r. (data nadania 18.11.2011 r., data doręczenia 22.11.2010 r.) oraz w piśmie z dnia 06.12.2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji wynoszącej 10% rocznie dla nieruchomości, która została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.09.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji wynoszącej 10% rocznie dla nieruchomości, która została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 1995 r. zakupił budynek handlowy (rok budowy ok 1940). Księgowa nieruchomość zakwalifikowała do środków trwałych 103 ze stawką amortyzacji 2,5 %. Na podstawie art. 16j updop (art. 22j updof) ust. 4 budynek powinien zostać amortyzowany ze stawką 10% przez okres 10 lat.

Z powodu błędu księgowej Wnioskodawca zmuszony jest do amortyzacji budynku jeszcze przez 26 lat. Wnioskodawca wskazuje, że budynek kwalifikuje się do gruntownego remontu. Na dzień 31.08.2010 r. pozostała kwota do amortyzacji – 31.694,57 zł. Od 2011 r. Wnioskodawca zamierza amortyzować budynek wg stawki 10%.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 17.11.2010 r. Nr IPPB1/415-812/10-2/JB Wnioskodawca uzupełnił swój wniosek pismem z dnia 25.11.2010 r., oraz pismem z dnia 06.12.2010 r. informując, że w 1995 r. zakupił budynek handlowy z roku 1950. Budynek ten został wprowadzony do ewidencji i amortyzowany stawką 2,5 % przez okres 40 lat metodą liniową. Wnioskodawca wskazał ponadto, że budynek stanowi Jego własność. Wnioskodawca sformułował pytanie oraz własne stanowisko.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z początkiem roku 2011 Wnioskodawca może zmienić stawkę amortyzacyjną na 10% metodą liniową i amortyzować dalsze 10 lat...

Zdaniem Wnioskodawcy w roku 1995 zakupił budynek handlowy z roku 1950, budynek powinien zostać zamortyzowany stawką indywidualną w ciągu 10 lat, tj. 10%. Ponieważ amortyzacja była źle naliczana przez okres 14 lat, Wnioskodawca uważa, że ma prawo do jednorazowej amortyzacji pozostałej kwoty.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W świetle art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   - przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22i ust. 1 cytowanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy).

Zatem przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy przewiduje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków i lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna wynikająca z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, w przypadku gdy obiekt ten został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz spełnia przesłankę używanego środka trwałego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 1995 r. dokonał zakupu budynku handlowego z roku 1950, który amortyzuje stawką 2,5%.

Z początkiem 2011 r. Wnioskodawca chce zmienić stawkę amortyzacyjną na 10% liniową.

Reasumując, biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że Wnioskodawca zobowiązany jest wybraną metodę amortyzacji stosować do pełnego zamortyzowania środka trwałego (budynku handlowego). W konsekwencji nie jest możliwa zmiana przyjętej metody amortyzacji, ponieważ przepisy art. 22j ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają na ustalenie indywidualnych stawek amortyzacyjnych wyłącznie dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.