Skorowidz hasłowy interpretacji
Hasło: powstanie przychodu

powstanie przychodu 2349 / 481753  │  a   b   c   d   e   f   g   h   i   j   k   l   m   n   o   p   q   r   s   t   u   v   w   z  

69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79

2007.09.17 - Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie - 1471/DPR2/423-138/07/WP
     ∟Czy rozpoznanie momentu powstania przychodu powstaje z dniem wydania paczki (towaru)odbiorcy nie później niż dzień wystawienia faktury lub uregulowania należności, czy też powstaje w momencie wydania towaru z magazynu celem nadania.

2007.08.09 - Urząd Skarbowy w Trzebnicy - PDI/415-28/07/1/33/40825/2007
     ∟Jaki jest moment uzyskania przychodu z tytułu wynagrodzenia za usługi dystrybucyjne świadczone przez spółkę jawną na rzecz partnera handlowego?

2007.06.28 - Drugi Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie - 1472/ROP1/423-240/07/AK
     ∟1. Jaki jest moment powstania przychodu podatkowego z abonamentu w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w sytuacji, gdy opłata dotyczy okresu rozliczeniowego, który nie pokrywa się z miesiącem kalendarzowym, a faktura jest wystawiana z góry przed upływem końca przyjętego okresu rozliczeniowego?2. Jaki jest moment powstania przychodu z abonamentu telefonicznego w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w sytuacji, gdy opłata dotyczy okresu rozliczeniowego, który pokrywa się z miesiącem kalendarzowym, a faktura jest wystawiana z góry przed upływem przyjętego okresu rozliczeniowego?3. W którym momencie Spółka uzyskuje przychód podatkowy z tytułu połączeń telefonicznych wykonanych przez abonentów w sytuacji, gdy opłata dotyczy okresu ro...

2007.04.17 - Dolnośląski Urząd Skarbowy - PDII/423-73/07/1
     ∟Wątpliwości Podatnika dotyczą momentu powstania przychodu należnego z tytułu wydania rzeczy przy stosowaniu różnych warunków dostawy Incoterms w sytuacji gdy wydanie wyrobów z magazynu Spółki nastąpi przed datą wystawienia dokumentu sprzedaży.

2007.04.10 - Urząd Skarbowy Wrocław-Fabryczna - PDI/415/1/22/12/07
     ∟Pytanie dotyczy momentu powstawania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu sprzedawanych wydawnictw książkowych i czasopism za pośrednictwem firm zajmujących sie kolportażem.

2007.04.10 - Lubuski Urząd Skarbowy - LUS/I-3/423/4-N/07/EM/2
     ∟Czy Spółka powinna rozpoznać przychód podatkowy dla celów CIT w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, tj. w ostatnim dniu miesiąca określonego na fakturze wystawionej klientom specjalnym?

2006.05.09 - Izba Skarbowa w Poznaniu - BD-P/423-3/06/Z
     ∟ Interpretacje podatkowe   Rodzaj dokumentudecyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowegoSygnaturaBD-P/423-3/06/Z Data2006.05.09AutorIzba Skarbowa w PoznaniuTematPodatek dochodowy od osób prawnych --> PrzychodySłowa kluczowedziałalność gospodarczaodszkodowaniapowstanie przychoduumowawykonanie usługiwyrokPytanie podatnikaPytanie Podatnika dotyczy momentu powstania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu zapłaty zasądzonych przez sąd kwot należnych, w związku z wypowiedzeniem umowy bez podania ważnych przyczyn. Czy zasądzone przez sąd kwoty kwalifikować należy jako otrzymane środki pieniężne na podstawie przepisu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy też stosownie do przepisu art. 12 ust. 3 i 3a tejże ustawy jako przychód należny związany z prowadzoną działalnością gospodarczą? W złożonym wniosku z dnia 16 listopada 2005r. Podatnik, powołując się na art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej, zwrócił się o wyjaśnienie momentu powstania przychodu na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, że Spółka w dniu 12 września 2002 r. zawarła z Zarządem Miasta i Gminy umowę o obsługę procesu przekształceń własnościowych Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej. Zgodnie z zapisami umownymi, wynagrodzenie z tytułu wykonanych prac oparte zostało o tzw. "success fee", tzn. należne było w przypadku pozytywnego zakończenia procesu prywatyzacji Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej. Strony umowy ustaliły jednocześnie, że w przypadku nie dojścia do podpisania umowy z inwestorem zewnętrznym, wykonawcy nie przysługuje wynagrodzenie. Przedmiotowa umowa, wypowiedziana została przez Zleceniodawcę w dniu 15 lipca 2003 r., wskutek czego pomiędzy Spółką a zleceniodawcą powstał spór sądowy - Podatnik wniósł pozew o zapłatę wynagrodzenia. W wyniku prowadzonego z Zarządem Miasta i Gminy sporu sądowego zostały wydane korzystne dla Spółki wyroki sądowe w dniu 11 stycznia 2005 r. wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie i w dniu 13 października 2005 r. - wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie. Zapłata zasądzonych kwot nastąpiła w dniu 7 listopada 2005 r., tj. po otrzymaniu wyroku sądu II instancji. Na okoliczność zasądzonych kwot Spółka przed tym dniem nie wystawiła faktury na rzecz zleceniodawcy. Pytanie Podatnika dotyczyło momentu powstania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu zapłaty zasądzonych przez sąd kwot należnych, w związku z wypowiedzeniem umowy bez podania ważnych przyczyn. Czy zasądzone przez sąd kwoty kwalifikować należy jako otrzymane środki pieniężne na podstawie przepisu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy też stosownie do przepisu art. 12 ust. 3 i 3a tejże ustawy jako przychód należny związany z prowadzoną działalnością gospodarczą? Zdaniem Spółki, przy kwalifikacji zasądzonych przez sąd kwot do przychodów rozstrzygające znaczenie ma to, czy owa kwota jest przychodem z działalności gospodarczej, a więc czy należy do kategorii przychodów należnych. W opinii Spółki, otrzymanie kwot należnych, zasądzonych wyrokami sądowymi nie stanowi przejawu prowadzenia działalności gospodarczej, nawet wówczas, gdy otrzymanie przychodu powstało w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zatem dla ustalenia przychodu podatkowego nie mają zastosowania przepisy art. 12 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnoszące się do przychodów związanych z działalnością gospodarczą, lecz przepis art. 12 ust. 1 ustawy podatkowej, wobec czego jako przychód podatkowy Spółka powinna uwzględnić kwoty należne w momencie ich otrzymania. Nawet w przypadku uznania, że przychód z zasądzonych kwot jest przychodem z działalności gospodarczej, należałoby przyjąć, że datę powstania przychodu trzeba określić kasowo, gdyż nie są to kwoty należne za wykonanie usługi czy częściowe wykonanie usługi, lecz za nieuzasadnione rozwiązanie umowy. Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań-Śródmieście w postanowieniu z dnia 21 lutego 2006 r. Nr ZD/423-6/06 stwierdził, że stanowisko Podatnika jest nieprawidłowe. W opinii organu pierwszej instancji, stosownie do przepisu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. Organ pierwszej instancji wskazał, iż przyjmuje się, że przychodami należnymi są należności stanowiące efekt prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, których podatnik może żądać od drugiej strony umowy. Należne przychody to te, które wynikają ze źródła przychodów np. z działalności gospodarczej i stały się w jej następstwie należnością (wierzytelnością), tyle tylko, że jeszcze faktycznie nie uzyskaną W opinii organu pierwszej instancji, zasądzoną przez sąd kwotę, która wynikała z prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, należało uznać za przychody związane z działalnością gospodarczą. Wynikały one bowiem z zawartej przez dwie strony umowy i były związane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wskazano ponadto na treść przepisu art. 12 ust. 3a ustawy podatkowej, zgodnie z którym, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się dzień wystawienia faktury, me później jednak niż ostatni dzień miesiąca, w którym wykonano usługę. Organ pierwszej instancji stwierdził, iż uwzględnienie przez Sąd Okręgowy w Szczecinie, potwierdzone przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie roszczenia Spółki związanego z jej działalnością gospodarczą, stanowi dla Spółki przychód należny w 2003 r. Zwrócono ponadto uwagę na fakt, iż otrzymane przez Podatnika kwoty nie stanowiły odszkodowania za zerwanie przez Zarząd Miasta i Gminy umowy, a stanowiły wynagrodzenie odpowiadające wykonanym przez Spółkę czynnościom, zatem dla ustalenia przychodu podatkowego nie mają zastosowania wskazane przez Spółkę przepisy art. 12 ust. 1 ustawy podatkowej. Na powyższe postanowienie Podatnik wniósł w dniu 28 lutego 2006 r. zażalenie, zarzucając, iż stanowisko organu pierwszej instancji jest nieprawidłowe, gdyż oparte jest o jednostronną interpretację charakteru świadczenia zasądzonego na rzecz Spółki, co prowadzi do błędnej kwalifikacji tego świadczenia na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W opinii Spółki, przy kwalifikacji otrzymanego odszkodowania do przychodów rozstrzygające znaczenie ma to, czy jest ono przychodem z działalności gospodarczej, a więc czy należy do kategorii przychodów należnych. W myśl zaś przepisu art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.), działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Spółka podkreśla, iż działalność ta musi być wykonywana przez przedsiębiorcę, którym w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz nie mająca osobowości prawnej spółka prawa handlowego, która zawodowo, we własnym imieniu podejmuje i wykonuje działalność gospodarczą. W opinii Spółki, w świetle powyższych uregulowań prawnych, stwierdzić należy, iż otrzymanie kwot należnych, zasądzonych wyrokami sądowymi nie stanowi przejawu prowadzenia działalności gospodarczej, nawet wówczas gdy jego otrzymanie powstało w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zatem dla ustalenia przychodu podatkowego, zdaniem Spółki, nie mają zastosowania przepisy art. 12 ust. 3 i 3a ustawy podatkowej, odnoszące się do przychodów związanych z działalnością gospodarczą, lecz przepisy art. 12 ust. 1 tejże ustawy. Wobec powyższego, Spółka stoi na stanowisku, że jako przychód podatkowy powinna uwzględnić kwoty należne w momencie ich otrzymania. Ponadto, Spółka wskazała, iż w zaskarżonym postanowieniu Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań-Śródmieście uznał jej stanowisko za niesłuszne, przyjmując autorytatywnie, że otrzymane przez Spółkę kwoty nie stanowiły odszkodowania, lecz wynagrodzenie odpowiadające wykonanym czynnościom, a w konsekwencji, że kwoty te, jako wynikające z umowy i związane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowią przychody, o których mowa w przepisie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a obowiązek podatkowy co do nich ustalić należy zgodnie z przepisem art. 12 ust. 3a. Z poglądem takim, w opinii Spółki, trudno się zgodzić, bowiem przepis kodeksu cywilnego, stanowiący podstawę orzeczenia sądów obu instancji wskazuje na dwojaki charakter zasądzonych kwot. Do czasu rozstrzygnięcia sprawy przez sąd nie było podstaw do uznania, że usługa została wykonana i może być zafakturowana. Spółka dodała też, że pogląd wyrażony w zaskarżonym postanowieniu stoi w sprzeczności z orzecznictwem sądów administracyjnych w zakresie kwalifikacji na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odszkodowań i kar umownych, zasądzonych w efekcie niewykonania umów cywilnoprawnych przez jedną ze stron. Po dokonaniu wnikliwej analizy przedstawionych przez Podatnika okoliczności faktycznych sprawy, a także treści zaskarżonego postanowienia oraz obowiązujących unormowań prawnych stwierdzam: Stosownie do postanowień § 1 przedmiotowej umowy z 12 września 2002 r., Spółka zobowiązana była do przygotowania i obsługi procesu podwyższenia kapitału własnego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej, tj. sporządzenia projektu umowy dotyczącej podwyższenia kapitału zakładowego, doradztwa w negocjacjach z inwestorem zewnętrznym, prezentacji zagadnień objętych umową na forum samorządu. Zgodnie zaś z pkt 2 § 6 tejże umowy, Spółka miała wystawić fakturę VAT w terminie 7 dni od dnia wykonania umowy. Jako moment wykonania umowy określono dzień, w którym miała zostać podjęta uchwała o podwyższeniu kapitału zakładowego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej, zgodnie z umową dotyczącą podwyższenia tego kapitału. Powództwo wniesione przez Spółkę oparte było o treść przepisu art. 744 kodeksu cywilnego, stanowiącego, że w razie odpłatnego zlecenia wynagrodzenie należy się przyjmującemu dopiero po wykonaniu zlecenia, a także treść postanowienia § 6 ust. 1 zawartej umowy. Z uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 11 stycznia 2005 r. wynika, iż Spółka wywiązała się w pełni z przyjętych na siebie obowiązków wynikających z zawartej umowy, gdyż dalsze czynności mające na celu podpisanie umowy inwestycyjnej byłyby podejmowane przez strony umowy inwestycyjnej bez udziału Spółki. Sąd zwrócił ponadto uwagę na fakt, iż cyt.: "treść umowy inwestycyjnej została w dniu 1 listopada 2002 r. zaakceptowana przez dwóch członków zarządu pozwanej Gminy, co zostało nazwane parafowaniem umowy. Na powyższym dokumencie brak było jedynie kontrasygnaty skarbnika Gminy. Mimo prawnej możliwości podpisania umowy inwestycyjnej nie uczyniono tego". Uwzględnione przez Sąd Okręgowy w Szczecinie, potwierdzone przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie, roszczenia Spółki stanowiły wynagrodzenie odpowiadające wykonanym przez Spółkę czynnościom. Odnosząc powyższe ustalenia na grunt prawa podatkowego należy zauważyć, iż kwestie dotyczące przychodów reguluje przepis art.12 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) . Stosownie do treści przepisu art.12 ust. 3 powyższej ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. Na mocy ustawowej regulacji przychód, który jest związany z działalnością gospodarczą, stanowi co do zasady kwotę należną niezależnie czy został faktycznie otrzymany lub zarachowany księgowo przez podatnika. Przepisy ustawy podatkowej, które odnoszą się do osiąganych przychodów z działalności gospodarczej osoby prawnej, posługują się zatem pojęciem przychodu należnego. Ustawa nie wskazuje jednak, co należy rozumieć pod tym pojęciem. Dlatego też, można w tym zakresie posłużyć się m.in. definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego, stanowiącą, iż "należny" to przysługujący, należący się komuś bądź czemuś. Z tego względu przy ocenie momentu powstania przychodu należnego uznać należy, że takim przychodem należnym nie będzie każdy przychód, jaki został przez podatnika osiągnięty, ale tylko ten, w stosunku do którego przysługuje przedsiębiorcy uprawnienie do jego otrzymania. Zatem powstanie przychodu należnego co do zasady związane jest z momentem powstania wierzytelności. Jako przychód należny powinno się zatem traktować kwoty, jakie są należne podatnikowi, czyli takie środki, których wydania podatnik może zażądać od kontrahenta. Dla celów podatkowych nie ma generalnie znaczenia fakt, czy podatnik takie środki rzeczywiście otrzymał. Powyższa regulacja świadczy zatem o tym, że przychody z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej mogą być należne nawet wówczas, gdy podatnik takich przychodów nie otrzyma lub sam dobrowolnie zrezygnuje z ich otrzymania. Na poparcie takiego stanowiska przywołać można tezę wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1993 r. III ARN 6/93, zgodnie z którą, przychody należne to takie, które wynikają ze źródła przychodów, które stanowi działalność gospodarczą i stały się w jej następstwie należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie jeszcze ich nie uzyskano. W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca określił wprost kiedy powstaje przychód w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Na mocy przepisu art. 12 ust. 3a pkt 2 tejże ustawy, przychód z działalności gospodarczej powstaje co do zasady w tym dniu, w którym wystawiono fakturę lub rachunek, dokumentujące określone zdarzenie gospodarcze, nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca w którym wykonano usługę. Bez znaczenia pozostaje fakt, iż Spółka na okoliczność zasądzonych kwot, których zapłata nastąpiła w dniu 7 listopada 2005 r., nie wystawiła przed tym dniem faktury na rzecz Zleceniodawcy. Nastąpiło bowiem wykonanie usługi, zaś wydane w roku 2005 korzystne dla Spółki wyroki stanowią jedynie potwierdzenie faktu, iż usługa została rzeczywiście wykonana. Dochodzenie na drodze sądowej należności (kwoty wynagrodzenia) nie jest kryterium przesądzającym o kwalifikacji tej kwoty jako przychodu podatkowego powstającego w dacie otrzymania. W świetle powyższego, zasądzoną przez sąd kwotę, która wynikała z prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, należy uznać za przychody związane z działalnością gospodarczą. Wynikały one bowiem z zawartej przez dwie strony umowy i były związane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą. Należy podkreślić, iż jedynie zwrot kosztów sądowych, jako mających ściśle procesowy charakter, można rozpoznać jako przychód podatkowy w dacie otrzyman

2006.01.05 - Urząd Skarbowy Wrocław-Stare Miasto - PD III 423-1/42/921/2006
     ∟Moment powstania przychodu w związku z zawartą w formie aktu notarialnego umową nabycia nieruchomości – budynku i wydzierżawienia jego części na okres 30 lat, przy pobraniu zgodnie z umową w grudniu 2005 r. czynszu (opłaty) za 30 lat z góry. W dniu 09.11.2005 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław Stare Miasto wpłynął wniosek spółki z o. o. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 Nr 8 poz. 60) w odniesieniu momentu powstania przychodu w związku z zawartą w formie aktu notarialnego umową kupna nieruchomości – budynku i wydzierżawienia jego części na okres 30 lat, przy pobraniu zgodnie z umową w grudniu czynszu (opłaty)...

2000.09.28 - Izba Skarbowa w Poznaniu - BD-P/423-14/06/Z
     ∟ Interpretacje podatkowe   Rodzaj dokumentudecyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowegoSygnaturaBD-P/423-14/06/Z Data2000.09.28AutorIzba Skarbowa w PoznaniuTematPodatek dochodowy od osób prawnych --> PrzychodySłowa kluczowebon towarowybonymoment powstania przychodówpowstanie przychoduprzychódsprzedażtowarPytanie podatnikaPytanie dotyczy rozpoznania przychodu przy sprzedaży bonów towarowych wymienialnych na towary w salonach sprzedaży Podatnika. Pismem z 5 kwietnia 2006r. Spółka zwróciła się z wnioskiem o udzielenie, w trybie art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej, pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) w sprawie rozpoznania przychodu przy sprzedaży bonów towarowych wymienialnych na towary w salonach sprzedaży Podatnika. Spółka jest emitentem i akceptantem bonów towarowych. Sprzedaż bonów Podatnik dokumentuje notą księgowo - obciążeniową, na której jest uwzględniony przysługujący nabywcy rabat. Wysokość udzielonego rabatu jest określona przez Spółkę i jest uzależniona od wysokości zamówień na bony towarowe, formy i terminu płatności za nie (gotówka, przelew). W zamian za bony towarowe Spółka otrzymuje zapłatę w wysokości różnicy pomiędzy ich wartością nominalną a ustalonym rabatem. Każdy bon towarowy posiada numer identyfikacyjny, oznaczoną wartość nominalną oraz termin ważności. Podmioty nabywające bony towarowe (jako płatnicy świadczeniodawcy) przekazują je (na zasadach nie znanych Spółce) innym podmiotom - beneficjentom, np. kontrahentom, pracownikom itp. Ostateczni nabywcy (beneficjenci) nie są informowani o faktycznej cenie uiszczanej za poszczególne bony, mogą natomiast je wymienić na dowolny towar w salonie Spółki, zgodnie z jego wartością nominalną. Bon towarowy może być potencjalnie wymieniony na towary/usługi o różnej stawce podatku VAT. W praktyce wygląda to w ten sposób, że za bon towarowy o wartości nominalnej 100 zł, użytkownik tego bonu, może nabyć towar w cenie 100 zł brutto, to jest z podatkiem od towarów i usług. Gdy wartość bonu przewyższa wartość nabywanego towaru, nie istnieje możliwość zwrotu nadwyżki. Natomiast osoba realizująca bon towarowy ma możliwość częściowej zapłaty za nabywany towar bonem a częściowo pieniężnie. Spółka prowadzi dokładną ewidencję bonów towarowych, która pozwala jednoznacznie określić za jaką kwotę został sprzedany bon o określonym numerze identyfikacyjnym oraz kiedy upływa termin realizacji każdego bonu. Bony traktowane są jako druki ścisłego zarachowania i objęte są pozabilansową ewidencją ilościową. Realizacja bonów towarowych, to jest wymiana bonów na towar, jest dokumentowana w kasie fiskalnej, a na paragonie jest wyraźnie oznaczony bon towarowy, stanowiący podstawę nabycia towaru. Zdaniem Spółki, rozpoznanie przychodu należnego, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, związane ze sprzedażą bonów towarowych, w myśl przepisu art. 12 ust. 3a pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), następuje w dacie wydania rzeczy (w omawianym przypadku towaru), bądź wykonania usługi. Postanowieniem z dnia 4 lipca 2006r. Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu uznał za nieprawidłowy pogląd Podatnika wyrażony we wskazanym wyżej wniosku. Organ podatkowy, na podstawie przepisów art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznał, że przychodem do opodatkowania jest kwota otrzymanych pieniędzy w całości. Natomiast art. 12 ust 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do opisanego stanu faktycznego nie znajduje zastosowania. W przepisie tym bowiem stanowi się, że do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług. Podatek należny VAT w omawianej transakcji nie wystąpi. Na postanowienie Naczelnika Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu Spółka wniosła zażalenie, w którym podtrzymała swoje stanowisko przedstawione w złożonym zapytaniu, wskazując, iż jest ono zasadne na gruncie obowiązujących przepisów, w szczególności przepisu art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Otrzymane kwoty pieniężne przy sprzedaży bonów towarowych są w istocie należnościami otrzymanymi za towary, które zostaną wydane w zamian za realizowane bony. Zdaniem Podatnika nie znajduje podstawy prawnej pogląd organu pierwszej instancji, iż art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy uzasadnia rozpoznanie przychodu uzyskanego ze sprzedaży bonu w dacie otrzymania zapłaty za ten bon. Po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, postanowienia Naczelnika Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu oraz zażalenia Podatnika, zauważam: W opisanym stanie faktycznym kwestią sporną jest rozpoznanie w Spółce (będącej jednocześnie emitentem i akceptantem) przychodów związanych ze sprzedażą bonów towarowych uprawniających do dokonania zakupów towarów bądź usług, to jest ustalenie czy przychód powstaje w dacie otrzymania zapłaty za sprzedane bony, czy też w momencie realizacji bonu związanym z wydaniem towaru. Stosownie do przepisu art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), przedmiotem opodatkowania jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich ten dochód został osiągnięty. Dochodem jest nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Oznacza to, iż przychód i koszty uzyskania przychodów mają zasadnicze znaczenie przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przepisach art. 12 nie zawiera definicji przychodu, wskazuje jednakże przykładowe sytuacje skutkujące jego powstaniem (w ust. 1) oraz enumeratywnie reguluje zdarzenia, w których przychód podatkowy nie powstaje (w ust. 4), a także normuje pojęcie przychodów (należnych) związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (w ust. 3). Natomiast w art. 12 ust. 3a, 3c-3d powołanej ustawy została określona data, w której ten przychód winien być rozpoznany. Stosownie do regulacji zawartej w przepisie art. 12 ust. 3 ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Powyższe oznacza, że przychody te będą należne nawet jeśli wystąpią takie okoliczności jak: pozostawanie nabywcy rzeczy, praw majątkowych lub usług w zwłoce w zapłacie należności, odroczenie przez podatnika terminu płatności, oraz gdy podatnik zrezygnuje z otrzymania należności. Natomiast, stosownie do przepisu art. 12 ust. 3a wskazanej ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, ( ... ), dzień wystawienia faktury (rachunku), nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca, w którym: 1/ wydano rzecz, zbyto prawo majątkowe lub 2/ wykonano usługę, ( ... ) lub 3/ otrzymano zapłatę za wykonanie świadczenia - w pozostałych przypadkach. Z powyższej regulacji wynika, że podstawową przesłanką rozpoznania przychodu należnego jest data wystawienia faktury. W sytuacji natomiast, kiedy faktura nie została wystawiona, ustalenie przychodu należnego jest uzależnione od wskazanych, w punktach od 1-3 tego przepisu, czynności. W przedstawionej we wniosku sytuacji Spółka dokonuje sprzedaży. Przedmiotem sprzedaży nie są natomiast ani usługi ani rzeczy (towary czy produkty Podatnika), o których mowa we wskazanym wyżej przepisie. Spółka sprzedaje bony towarowe, które uprawniają ich posiadacza (beneficjenta) do wymiany na towar w Jej salonach sprzedaży. W omawianym zatem przypadku nie zachodzi żadna z sytuacji wymienionych w art. 12 ust. 3a. Bon towarowy (pomimo, iż jest przedmiotem sprzedaży) nie jest ani rzeczą, ani prawem majątkowym, nie mieści się, także w pojęciu "usługa". Bon towarowy stanowi rodzaj znaku legitymacyjnego. Znaki legitymacyjne stosownie do regulacji zawartych w przepisie art. 92(115) KC są niepieniężnymi środkami (dowodami cywilnoprawnymi) emitowanymi przez podmioty będące jednocześnie akceptantami, bądź na zlecenie tzw. płatnika (podmiotu zamawiającego znaki), uprawniającymi użytkowników tych znaków (beneficjentów) do otrzymania określonego świadczenia (dobra lub usługi). Najczęściej występują w postaci wspomnianych wyżej bonów towarowych, talonów, kuponów żywieniowych, biletów, przepustek, karnetów itp. Ważne jest odróżnienie znaków legitymacyjnych od papierów wartościowych. Znaki legitymacyjne od strony prawnej są jedynie poświadczeniem przysługującego posiadaczowi określonego uprawnienia (najczęściej jest to prawo do uzyskania pewnego świadczenia). Nie są zaś instrumentem, który by to uprawnienie nadawał, jak ma to miejsce w przypadku akcji, czeków, obligacji itp. Określone świadczenie następuje w wyniku okazania, bądź przekazania znaku legitymacyjnego, mimo, iż z punktu prawnego taka procedura mogłaby nie nastąpić. Z definicji znaku legitymacyjnego wynika także, iż w zamian za znaki legitymacyjne nie przysługuje ekwiwalent pieniężny. Innymi słowy znaki legitymacyjne są wyłącznie przeznaczone do uzyskania określonych produktów lub usług, a nie środków pieniężnych. W opisanym stanie faktycznym, każdy ze sprzedawanych przez Spółkę bonów ma określony termin realizacji oraz określoną wartość nominalną. Jednocześnie, bez względu na ten termin realizacji oraz wartość nominalną bonu, Podatnik sprzedając bon otrzymuje określoną kwotę pieniędzy. Bony towarowe nabywane są przez podmioty trzecie za określoną cenę. Cena ta zależy na przykład od tego czy podmiot nabywający płaci za bon gotówką czy też przelewem, zależna może być także od wielkości zamówienia. Oznacza to, że za bon o nominalnej wartości 100 zł, Spółka może otrzymać zapłatę w wysokości 100 zł, może też otrzymać kwotę niższą niż wartość nominalna bonu. Powyższe wskazuje jednoznacznie na fakt, iż przy sprzedaży bonów Podatnik uzyskuje przychód w postaci otrzymanych pieniędzy. Faktu otrzymania zapłaty za sprzedane bony przez Spółkę nie zmieni również okoliczność nie skorzystania przez podmiot trzeci z możliwości zrealizowania bonu, a więc wymiany bonu na towar. Stosownie do regulacji art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, ( ... ), są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym różnice kursowe. Organ odwoławczy podzielając pogląd organu pierwszej instancji wyrażony w zaskarżonym postanowieniu, stwierdza, iż wyżej wskazany przepis stanowi podstawę do zwiększenia przychodów Spółki, w momencie otrzymania zapłaty za sprzedane bony towarowe. Skoro sprzedaż bonów jest czynnością nie podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - na co wskazuje Podatnik - to przychodem dla celów podatku dochodowego od osób prawnych będzie kwota otrzymanych pieniędzy w całości. Jednocześnie, odnosząc się do podniesionych w zażaleniu zarzutów niewłaściwej wykładni prawa podatkowego, w szczególności naruszenia przez organ pierwszej instancji zasady racjonalnego ustawodawcy, organ odwoławczy zauważa, iż zgodnie z ugruntowanymi w prawoznawstwie regułami wykładni prawa oraz zasadami logiki prawniczej - założenie racjonalności ustawodawcy jest jedynie pomocniczą regułą wykładni. Pierwszeństwo spośród wszystkich sposobów interpretacji norm prawa ma wykładnia językowa, ta zaś w rozpoznawanej sprawie prowadzi do wniosku, iż przychód z tytułu sprzedaży bonów towarowych powstaje w dacie otrzymania zapłaty (art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy). Jednocześnie, na podstawie przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego, stwierdzić należy, iż przepis szczególny, jakim jest, wobec art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepis art. 12 ust. 3a określający datę powstania przychodu należnego z działalności gospodarczej, nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania. Zakres jego normowania nie obejmuje takiego stanu faktycznego, jaki przedstawiła Skarżąca, bowiem w opisanej sytuacji nie dochodzi do wydania rzeczy, zbycia prawa (art. 12 ust 3a pkt 1), wykonania usługi (art 12 ust. 3a pkt 2), Skarżąca nie otrzymała także zapłaty za wykonanie świadczenia (art. 12 ust. 3a pkt 3). W sytuacji zatem, gdy nie istnieje przepis prawa, który w sposób szczególny normowałby daną sytuację, należy stosować normę o charakterze ogólnym, a więc w rozważanym stanie faktycznym, przepis art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy. Odnosząc się natomiast do zarzutu, iż rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji w przedmiotowej sprawie, nakazuje rozpoznawać dochód w podatku dochodowym, w innej dacie niż obrót w zakresie podatku od towarów i usług, organ odwoławczy może przychylić się jedynie do opinii wyrażonej przez Podatnika, iż istotnie, przepisy obu ustaw nie są koherentne, niemniej zarzut ów można potraktować li tylko jako wskazówkę pod adresem ustawodawcy. Organ podatkowy dokonując na wniosek Podatnika interpretacji prawa podatkowego, czynił to w oparciu o aktualny stan prawny, a więc de lega lata, nie zaś de lege ferenda, to jest z punktu widzenia pożądanej zmiany lub uzupełnienia istniejącego prawa. Nadto, należy zwrócić uwagę, iż Skarżąca formułując zarzuty odnośnie przedmiotowego rozstrzygnięcia, wskazała jednocześnie, iż cyt.: "zasadne będzie przyjęcie, że jeżeli cały dochód uzyskany ze sprzedaży bonu powstanie w dacie otrzymania zapłaty za bon, to następnie, po zrealizowaniu bonu (wymianie bonu na towar), winien on dokonać korekty przychodu o VAT należny. Bony niezrealizowane będą natomiast już opodatkowane w dacie sprzedaży bonu", co pozwala na stwierdzenie, iż wbrew tym zarzutom, dopuszcza możliwość uznania stanowiska organu podatkowego za prawidłowe. Niniejsza interpretacja prawa podatkowego została wydana w oparciu o przedstawiony przez wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący w dniu jej wydania stan prawny.

69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79