INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15.01.2013 r. (data wpływu 21.01.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania pracownikom samochodów do używania na cele prywatne – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.01.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania pracownikom samochodów do używania na cele prywatne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka (dalej „Spółka”) jest firmą zajmującą się świadczeniem usług outsourcingowych, głównie w obszarze księgowości i finansów oraz IT, a także usług doradczych. Spółka zatrudnia ponad 5000 pracowników. Spółka jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej VAT). Co do zasady Spółka nie wykonuje czynności, w stosunku do których nie przysługiwałoby prawo do obliczenia podatku należnego o podatek naliczony. W związku z tym Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całość VAT naliczonego wynikającego z faktur zakupu.

Na podstawie umowy najmu Spółka użytkuje ok. 100 samochodów osobowych. Umowa najmu spełnia definicję leasingu zawartą w art. 17a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) (dalej Ustawa o CIT). Ponadto warunki umowy pozwalają Spółce na podstawie art. 17b ust. 1 Ustawy o CIT na zaliczenie poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. W stosunku do żadnego z użytkowanych w okresie od stycznia 2011 r. do chwili obecnej samochodów Spółce nie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia VAT z faktur najmu. Spółka dokonuje odliczenia 60% podatku naliczonego nie więcej niż 6000 zł w stosunku do każdego samochodu. Posiadane przez Spółkę samochody są przekazywane pracownikom do wykonywania obowiązków związanych ze świadczeniem pracy. Spółka dopuszcza wykorzystywanie przez pracowników samochodów służbowych także do celów prywatnych. Zgodnie z polityką używania samochodów służbowych do celów prywatnych, przyjmuje się, że każdy pracownik użytkuje powierzony samochód w celach prywatnych o ile pracownik nie złoży odrębnego oświadczenia - w takim przypadku poza godzinami pracy pracownik jest zobowiązany do pozostawiania samochodu na parkingu służbowym. Jednocześnie dopuszcza się możliwość przejechania w celach prywatnych przez pracownika do 700 km miesięcznie. Pracownik obowiązany jest do zgłoszenia przypadków przekroczenia ustalonego limitu kilometrów w celu naliczenia dodatkowej opłaty. Spółka ustaliła zryczałtowaną opłatę z tytułu użytkowania samochodów do celów prywatnych w wysokości 700 zł miesięcznie (1 zł za kilometr). W związku z powyższym kwota 700 zł miesięcznie doliczana jest do przychodów pracowników ze stosunku pracy. Jednocześnie Spółka traktuje czynność nieodpłatnego udostępnienia samochodów służbowych do celów prywatnych, jako czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.) (dalej ustawa o VAT).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest obowiązana w związku z nieodpłatnym przekazaniem na rzecz pracowników samochodów osobowych stosować przepis art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT i opodatkować podatkiem VAT należnym takie przekazanie w przypadku, gdy Spółce nie przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu usług leasingu przekazywanych samochodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, do dnia 31 grudnia 2012 r. w przypadku wykorzystywania przez podatnika, na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, przy nabyciu których kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% lub 60% kwoty podatku:

1. określonej w fakturze lub
2. wynikającej z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 ustawy zmienianej w art. 1, lub
3. należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, lub
4. należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca
   - nie więcej jednak niż odpowiednio 5.000 zł lub 6.000 zł, nie stosuje się art. 8 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1.
   
   

W świetle powyższego do dnia 31 grudnia 2012 r. nie podlega opodatkowaniu VAT na mocy art. 8 ust. 2 ustawy o VAT nieodpłatne przekazania samochodów na cele prywatne pracowników, przy nabyciu których kwotę podatku naliczonego stanowiło 60% kwoty podatku określonej w fakturze.

Wprawdzie literalna interpretacja ww. art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. wskazuje, że nie podlega opodatkowaniu przekazanie na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa uprzednio nabytych samochodów osobowych, to jednak w opinii Spółki, powyższy przepis art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym powinien być interpretowany zgodnie z decyzją Rady UE z dnia 27 września 2010 r. upoważniającą Rzeczpospolitą Polską do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust 1 lit. a) i art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej „decyzja Rady UE”) oraz w oparciu o orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE dotyczące zgodności regulacji krajowych z przepisami Unii Europejskiej w zakresie podatku VAT.

Zgodnie z art. 1 decyzji Rady UE w ramach odstępstwa od art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rzeczpospolita Polska została uprawniona do ograniczenia do 60% prawa do odliczenia podatku VAT należnego z tytułu zakupu, wewnątrzwspólnotowego nabycia, przywozu, wynajmu, leasingu pojazdów silnikowych innych niż pojazdy osobowe do maksymalnej kwoty 6.000 zł.

Z kolei, zgodnie z art. 3 decyzji Rady UE w ramach odstępstwa od art. 26 ust 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rzeczpospolita Polska została uprawniona do nie traktowania jako świadczenia usług za wynagrodzeniem prywatnego wykorzystywania przez podatnika lub jego pracowników lub bardziej ogólnie, do celów innych niż prowadzona przez podatnika działalność pojazdu, do którego stosuje się ograniczenie, o którym mowa w art. 1 niniejszej decyzji. Zatem decyzja Rady UE w sposób jednoznaczny wskazuje, że ograniczenie prawa do odliczenia podatku VAT przy nabyciu lub leasingu pojazdów powinno skutkować brakiem opodatkowania czynności nieodpłatnego ich przekazania na potrzeby niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W związku z tym Polska powinna wprowadzić odpowiednie regulacje prawne, które stanowiłyby implementację art. 3 decyzji Rady UE. Wprowadzenie art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. stanowi jedynie częściową implementację decyzji Rady UE na gruncie krajowym, gdyż wyłączenie z opodatkowania nie obejmuje przypadków, gdy podatnik użytkuje pojazd na podstawie innego tytułu prawnego niż nabycie. W związku z tym odstępstwo od zasady opodatkowania nieodpłatnego przekazania samochodów na potrzeby prywatne, o którym mowa w art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r., ograniczone jedynie do przypadków, gdy samochód posiadany jest przez podatnika w związku z jego nabyciem i jednoczesne opodatkowanie takiego samego nieodpłatnego przekazania samochodów użytkowanych na podstawie umowy najmu lub leasingu, nie wypełnia w pełni normy prawnej zawartej w art. 3 decyzji Rady UE.

W związku z tym w oparciu o decyzję Rady UE należy uznać, że również w przypadku, gdy pojazd użytkowany jest na podstawie umowy leasingu i podatnikowi co do zasady nie przysługuje prawo do odliczenia pełnej kwoty VAT, to tym samym czynność nieodpłatnego przekazania samochodu pracownikom do użytku prywatnego nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Zdaniem Spółki należy również zwrócić w przedmiotowej sprawie uwagę na orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 16 lutego 2012r., C-594/10. W orzeczeniu tym za niezgodne z przepisami szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uznano takie regulacje krajowe, które opodatkowują podatkiem VAT użytkowanie majątku przedsiębiorstwa do celów prywatnych i jednocześnie przy ustalaniu podstawy opodatkowania nie jest uwzględniona zasada neutralności tego podatku dla jego podatników. Możliwe jest zatem albo ograniczenie odliczenia, albo też opodatkowanie użytku prywatnego. Niedopuszczalne jest natomiast kumulatywne zastosowanie tych rozwiązań, tj. zarówno ograniczenie odliczenia, jak i pełne opodatkowanie użytku prywatnego. Ewentualne przepisy krajowe sprzeczne z tą zasadą należy interpretować tak, aby tę sprzeczność zlikwidować, a jeżeli to niemożliwe - należy je pominąć.

Opierając się wyłącznie na literalnym brzmieniu art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. na gruncie polskich regulacji w zakresie podatku od towarów i usług w przypadku leasingu następowałoby częściowo podwójne opodatkowanie czynności użytkowania samochodu osobowego na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą. Z jednej strony następowałoby opodatkowanie na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, a z drugiej strony podatnik miałby ograniczone prawo do odliczenia VAT przy nabyciu usług leasingowych. Co więcej sytuacja braku neutralności podatku VAT uzależniona byłaby od tytułu prawnego, na podstawie którego podatnik korzystałby z samochodu osobowego. Zatem o powstaniu obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług decydowałby sposób pozyskania środków produkcji, co jest w oczywistej sprzeczności z podstawowymi zasadami funkcjonowania tego podatku. W świetle powyższego, w opinii Spółki nie można uznać za odpłatne świadczenie usług na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT czynności przekazania do nieodpłatnego używania na cele prywatne samochodów, które są leasingowane w sytuacji, gdy Spółce nie przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu usług leasingu przedmiotowych samochodów. Spółka pragnie również zwrócić uwagę, że w podobnych stanach faktycznych organy podatkowe przyjmowały interpretację przepisów, zgodnie z którą czynność nieodpłatnego przekazania na cele prywatne samochodów, w stosunku do których podatnikowi, co do zasady nie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia VAT, nie może być uznana za odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, m.in. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu znak ILPP1/443-1208/11-4/BD z dnia 12 grudnia 2011 r., Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie znak IPPPl/443-525/12-2/PR z dnia 24 sierpnia 2012 r., Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach znak IBPP2/443-1045/11/ICz z dnia 14 grudnia 2011 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Natomiast, przez świadczenie usług rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. serii L Nr 347 str. 1 ze zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów. To pozwala stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 8 ust. 2 ustawy, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl wskazanego przepisu, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Cytowany art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, stanowi odwzorowanie definicji odpłatnego świadczenia usług zawartej w art. 26 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 26 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, za odpłatne świadczenie usług uznaje się każdą z następujących czynności:

1. użycie towarów stanowiących część majątku przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników lub, bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, w przypadku kiedy VAT od takich towarów podlegał w całości lub w części odliczeniu;
2. nieodpłatne świadczenie usług przez podatnika na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa.
   
   

Jednakże Rzeczpospolita Polska złożyła do Komisji Europejskiej wniosek o uzyskanie derogacji na stosowanie szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a oraz art. 168 Dyrektywy Rady 2006/112/WE w zakresie ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego od niektórych pojazdów samochodowych oraz braku konieczności rozliczania podatku od towarów i usług w przypadku wykorzystywania tych pojazdów do celów prywatnych. Projekt stosownej decyzji „derogacyjnej” Komisja Europejska przedstawiła 7 czerwca 2010 r.

W dniu 27 września 2010 r. Rada przyjęła decyzję upoważniającą Rzeczpospolitą Polską do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (decyzja nr 2010/581/WE opublikowana w Dzienniku Urzędowym UE seria L nr 256, s. 24).

Zgodnie z art. 3 ww. decyzji Rady, w ramach odstępstwa od art. 26 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rzeczpospolita Polska zostaje uprawniona do nietraktowania jako świadczenie usług za wynagrodzeniem prywatnego wykorzystania przez podatnika lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż prowadzona przez podatnika działalność, pojazdu, do którego stosuje się ograniczenie, o którym mowa w art. 1 niniejszej decyzji.

Jak stanowi art. 1 powołanej decyzji Rady, w ramach odstępstwa od art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rzeczpospolita Polska zostaje niniejszym uprawniona do ograniczenia do 60% prawa do odliczenia podatku VAT należnego z tytułu zakupu, wewnątrzwspólnotowego nabycia, przewozu, wynajmu lub leasingu pojazdów silnikowych innych niż pojazdy osobowe, do maksymalnej kwoty 6.000 PLN. Ograniczenie to ma zastosowanie wyłącznie do pojazdów silnikowych, innych niż pojazdy osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg i dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

W celu realizacji postanowień ww. decyzji Rady, w art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652) ustawodawca krajowy wprowadził zapis, zgodnie z którym od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r., nie stosuje się art. 8 ust. 2 ustawy zmienionej w art. 1, w przypadku wykorzystywania przez podatnika samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1, na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Natomiast na podstawie art. 6 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 102, poz. 585), powołany wyżej przepis art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym otrzymał brzmienie: „Do dnia 31 grudnia 2012 r. w przypadku wykorzystywania przez podatnika, na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, przy nabyciu których kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% lub 60% kwoty podatku:

1. określonej w fakturze lub
2. wynikającej z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 ustawy zmienianej w art. 1, lub
3. należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, lub
4. należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca
   - nie więcej jednak niż odpowiednio 5.000 zł lub 6.000 zł, nie stosuje się art. 8 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1.”
   
   

Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r., zgodnie z zapisem w ust. 8 pkt 1, wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia z wyjątkiem jednak m. in. cytowanego wyżej przepisu art. 6, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od dnia 1 stycznia 2011 r.

Podkreślić należy, iż na podstawie art. 10 pkt 1 ustawy z dnia 7 grudnia 2012r. o zmianie niektórych ustaw w związku z realizacją ustawy budżetowej (Dz.U. z 2012r., poz. 1456), w cyt. ustawie z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 oraz z 2011 r. Nr 102, poz. 585) z dniem 1 stycznia 2013r. ustawodawca wprowadził zmiany, zgodnie z którymi użyte w art. 3 w ust. 1, w art. 4, w art. 5 oraz w art. 7 tej ustawy wyrazy „31 grudnia 2012 r.” zastępuje się wyrazami „31 grudnia 2013 r.”.

Analiza powołanych wyżej przepisów wskazuje, że do dnia 31.12.2013r. na podstawie art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, przepis art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma zastosowania w przypadku wykorzystywania przez podatnika, na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, przy nabyciu których kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% lub 60% kwoty podatku:

1. określonej w fakturze lub
2. wynikającej z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 ustawy zmienianej w art. 1, lub
3. należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, lub
4. należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca
   - nie więcej jednak niż odpowiednio 5.000 zł lub 6.000 zł.
   
   

A zatem od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31.12.2013r., czynność polegająca na wykorzystywaniu przez podatnika, na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, w odniesieniu do których podatnikowi przysługiwało w części prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług w konsekwencji czego nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Co do zasady Spółka nie wykonuje czynności, w stosunku do których nie przysługiwałoby prawo do obliczenia podatku należnego o podatek naliczony. W związku z tym Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całość VAT naliczonego wynikającego z faktur zakupu. Na podstawie umowy najmu Spółka użytkuje ok. 100 samochodów osobowych. Umowa najmu spełnia definicję leasingu zawartą w art. 17a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. W stosunku do żadnego z użytkowanych w okresie od stycznia 2011 r. do chwili obecnej samochodów Spółce nie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia VAT z faktur najmu. Spółka dokonuje odliczenia 60% podatku naliczonego nie więcej niż 6000 zł w stosunku do każdego samochodu. Posiadane przez Spółkę samochody są przekazywane pracownikom do wykonywania obowiązków związanych ze świadczeniem pracy. Spółka dopuszcza wykorzystywanie przez pracowników samochodów służbowych także do celów prywatnych. Zgodnie z polityką używania samochodów służbowych do celów prywatnych, przyjmuje się, że każdy pracownik użytkuje powierzony samochód w celach prywatnych o ile pracownik nie złoży odrębnego oświadczenia - w takim przypadku poza godzinami pracy pracownik jest zobowiązany do pozostawiania samochodu na parkingu służbowym. Jednocześnie dopuszcza się możliwość przejechania w celach prywatnych przez pracownika do 700 km miesięcznie. Pracownik obowiązany jest do zgłoszenia przypadków przekroczenia ustalonego limitu kilometrów w celu naliczenia dodatkowej opłaty. Spółka ustaliła zryczałtowaną opłatę z tytułu użytkowania samochodów do celów prywatnych w wysokości 700 zł miesięcznie (1 zł za kilometr). W związku z powyższym kwota 700 zł miesięcznie doliczana jest do przychodów pracowników ze stosunku pracy. Jednocześnie Spółka traktuje czynność nieodpłatnego udostępnienia samochodów służbowych do celów prywatnych, jako czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.) (dalej ustawa o VAT).

Wątpliwości Wnioskodawcy na tle tak przedstawionego stanu faktycznego sprowadzają się do kwestii związanej z opodatkowaniem oddania w nieodpłatne używanie w/w samochodów osobowych w przypadku, gdy Spółce nie przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu usług leasingu tych samochodów.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu sprawy należy stwierdzić, że nieodpłatne udostępnianie pracownikom do celów prywatnych przedmiotowych samochodów osobowych użytkowanych na podstawie umowy leasingu – z uwagi na treść art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym – do dnia 31 grudnia 2013 r. nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stanowisko Spółki należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.