INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2012 r. (data wpływu 22 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącym zasad amortyzacji środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji łopat do turbin wiatrowych.

Podstawowymi urządzeniami wykorzystywanymi przy produkcji łopat są wielkogabarytowe formy, w których obywa się proces laminowania tkaniny szklanej syntetyczną żywicą przy zastosowaniu metody infuzji, prowadzący do wytworzenia głównych elementów konstrukcyjnych łopat do turbin wiatrowych.

Spółka wytwarza kilka typów łopat różniących się m.in. rozmiarami. Dla wykonania każdego z typów łopaty niezbędne jest wykorzystanie osobnego zestawu form.

Z uwagi na swoją wartość oraz okres wykorzystania, formy zaliczane są do środków trwałych Spółki podlegających amortyzacji.

Łopaty do turbin wiatrowych wykonywane są każdorazowo na zamówienie klienta, który zgłasza zapotrzebowanie na określoną ilość łopat danego typu (łopaty wytwarzane są na ogół w zestawach po 3 sztuki z uwagi na to, iż pojedyncza turbina wiatrowa wyposażona jest właśnie w 3 łopaty). Spółka nie wytwarza łopat „na magazyn”, bez otrzymania uprzedniego zmówienia.

Z uwagi na to, iż na świecie wznoszone są turbiny wiatrowe o różnej mocy (wymagające zastosowania łopat o różnych rozmiarach), przy czym występuje tendencja do instalowania turbin o coraz większej mocy jednostkowej, pewne typy łopat są zamawiane i wytwarzane częściej niż inne. Stąd też określone rodzaje form do produkcji łopat wykorzystywane są częściej od form do produkcji łopat o mniej popularnych rozmiarach.

Niektóre z form faktycznie nie są wykorzystywane przez wiele miesięcy lub nawet dłużej (z uwagi na brak zamówień na dany typ łopat), jednak formy w tym okresie są całkowicie kompletne, zdatne do użytku i gotowe do podjęcia produkcji łopat. W niektórych przypadkach mogą wystąpić sytuacje, iż formy nie zostaną już nigdy użyte ponieważ Spółka nie otrzyma już zamówienia na dany typ łopaty; ilość instalowanych turbin wiatrowych wykorzystujących dany typ łopat może bowiem spaść do minimum. Ponadto, na rynku funkcjonują inni jeszcze producenci łopat do turbin wiatrowych.

Tak długo jednak, jak turbiny wiatrowe wykorzystujące dany typ łopat są wytwarzane i znajdują się w obrocie rynkowym (w tym również na rynku wtórnym), nie jest możliwe do przewidzenia z góry, czy i kiedy Spółka może jeszcze otrzymać zmówienie na takie łopaty. Stąd, rzadziej wykorzystywane formy do produkcji łopat starszych typów pozostają cały czas w gotowości do użycia, mimo, iż faktycznie mogą już nigdy nie zostać wykorzystane. Z uwagi na znaczny koszt nabycia form, Spółka dąży do tego, aby wykonać przy użyciu danej formy jak najwięcej łopat, tak aby osiągnąć jak największy przychód związany z kosztami pozyskania formy. Tak długo więc, jak istnieje jeszcze jakaś szansa na uzyskanie zamówienia na dany typ łopat, formy do ich produkcji pozostają w gotowości do użycia.

Ponieważ w obrocie rynkowym znajdują nadal turbiny wykorzystujące wszystkie rodzaje łopat, jakie były wytwarzane przez Spółkę (również te starsze), wszystkie posiadane formy utrzymywane są w stanie kompletności i zdatności do użycia

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym, od form do produkcji łopat, które nie są wykorzystywane w dłuższym okresie czasu, powinny być dokonywane odpisy amortyzacyjne stanowiące podatkowe koszty uzyskania przychodów, zarówno sytuacji, kiedy formy te zostaną jeszcze wykorzystane w przyszłości jak i w sytuacji, kiedy okaże się, iż nie zostaną już wykorzystane i w przyszłości zostanie podjęta decyzja o ich likwidacji...

Prezentując własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego Jednostka wskazuje, iż zgodnie z przepisami art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16c ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji nie podlegają: składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie natomiast z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się: od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, iż jeżeli określone urządzenie spełnia warunki uznania go za środek trwały, gdyż jest własnością podatnika, jest kompletne i zdatne do użytku a jego przewidywany okres używania celem wykorzystania na potrzeby związane z działalnością gospodarczą jest dłuższy niż rok, to urządzenie takie podlega amortyzacji (stanowiącej koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym urządzenie to wprowadzono do ewidencji środków trwałych, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji. Jeżeli przed zakończeniem okresu amortyzacji podatkowej, urządzenie takie nie będzie faktycznie wykorzystywane w pewnych okresach (pozostając nadal kompletnym i zdatnym do użytku), to przestaje ono podlegać amortyzacji podatkowej, jeżeli zaprzestanie używania zostało spowodowane wyłącznie zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestaniem wykonywania działalności, w której urządzenie to było używane. W innych niż wymienione w zdaniu poprzednim przypadkach, czasowe wyłączenie z używania określonego środka trwałego nie skutkuje koniecznością zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów.

W rozpatrywanym stanie faktycznym:

• Formy pozostają cały czas w gotowości do podjęcia produkcji łopat; są też kompletne i zdatne do użytku. Spółka jest gotowa na przyjęcie zlecania na wykonie łopat przy użyciu tych form i do niezwłocznego podjęcia produkcji łopat;
• Czasowe zaprzestanie korzystania z form nie jest spowodowane ani zawieszeniem działalności gospodarczej (Spółka prowadzi działalność gospodarczą w sposób ciągły, bez jakichkolwiek okresów zawieszenia) ani zaprzestaniem działalności, w której formy są wykorzystywane (działalność polegająca na produkcji łopat do turbin wiatrowych w oparciu o inne formy jest kontynuowana w sposób nieprzerwany; jest to podstawowy rodzaj działalności Spółki);
• Brak wykorzystania określonych typów form w pewnych okresach czasu wynika z braku zamówień na dany typ łopat. Z uwagi jednak na okoliczność, iż turbiny wiatrowe wykorzystujące takie typy łopat znajdują się nadal w obrocie na rynku pierwotnym lub wtórnym i są instalowane w elektrowniach wiatrowych, zamówienie na takie łopaty może zostać złożone w Spółce w każdym momencie;
• Sytuacja, iż dany typ form nie jest czasowo wykorzystywany wynika wyłącznie z okoliczności zewnętrznych, na które Spółką nie ma wpływu (zmiany w popycie na określony typ turbin wiatrowych spowodowane określonymi tendencjami na rynku); sytuacja taka nie wynika natomiast z jakichkolwiek decyzji lub działań podejmowanych przez samą Spółkę.

Odnosząc wskazane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do rozpatrywanego stanu faktycznego, nie powinno budzić wątpliwości, iż Spółka zachowuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu tej ustawy od czasowo niewykorzystywany form do produkcji łopat. Spełnione są bowiem wszystkie przewidziane ww. ustawie warunki pozwalające na dokonywanie takich odpisów.

Ponieważ okres, którym formy nie będą wykorzystywane, jest trudny lub nawet niemożliwy do przewidzenia z góry (zależy on wyłącznie od napływu zaleceń na produkcję łopat danego typu od klientów Spółki), nie można całkowicie wykluczyć sytuacji, w której Spółka nie otrzyma już nigdy zmówienia na wykonania łopat określonego typu (z uwagi n zmniejszanie się rynku na określony typ turbin wykorzystujących takie łopaty). Tak długo jednak, jak dany typ turbin wiatrowych znajduje się w obrocie rynkowym, nie można wykluczyć, iż zamówienie na łopaty danego typu zostanie jeszcze w Spółce złożone. Tak długo więc, jak istnieje wspomniana w zdaniu poprzednim możliwość, zasadne jest utrzymywanie niewykorzystywanych typów form w stanie kompletności i gotowości do użytku. Tak długo też, w konsekwencji, formy posiadają status środka trwałego podlegającego amortyzacji. Potencjalnie istnieje bowiem możliwość uzyskania przychodów przy wykorzystaniu tych form, a więc koszty z nimi związane (w tym odpisy amortyzacyjne) spełniają ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów).

Utrzymywanie rozpatrywanych form w stanie gotowości do użycia ma również ten aspekt, iż Spółka współpracując ze stałymi odbiorcami w okresach wieloletnich jest w stanie zagwarantować przyjęcie zmówienia od takiego klienta na każdy typ łopat, który był produkowany w przeszłości i dostarczany klientowi. Skutkuje to możliwością silniejszego związania danego klienta ze Spółką i zmniejsza ryzyko, iż mógłby on zacząć korzystać z innego dostawcy łopat do turbin. Działanie to służy więc również zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodów.

Pogląd o zasadności dokonywania odpisów amortyzacyjnych, stanowiących koszty podatkowe, od form do produkcji łopat znajduje również oparcie w interpretacjach wydawanych przez Ministra Finansów w sprawach o analogicznym stanie faktycznym. Przykładowo:

• w interpretacji z dnia z dnia 12 sierpnia 2010 r. znak IPPB5/423-299/10-4/DG Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż „Przesłanką powodująca niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych jest więc zawieszenie działalności albo jej zaprzestanie. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, w związku z czasowym nieużywaniem środków trwałych, tj. automatów do gier, nie dochodzi do zawieszenia ani do zaprzestania działalności. Przedstawiony stan faktyczny nie spełnia zatem normy wynikającej z przepisu art. 16c pkt 5, która uniemożliwiałaby dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od powyższych środków trwałych. Tym samym, czasowy brak wykorzystania danego środka trwałego w przypadku kontynuowania prowadzenia działalności, w której środek ten był wykorzystywany, nie powoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka, stanowiących koszty uzyskania przychodów na podstawie cyt. powyżej art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.
• w interpretacji z dnia 19 listopada 2010 r. znak IPPB5/423-566/10-2/IŚ Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, iż „Przesłanką powodującą niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku trwałego jest więc zaprzestanie działalności, w związku z czym nastąpi zaprzestanie używania tych składników. Należy przez to rozumieć całkowite zaniechanie danego rodzaju działalności, na skutek czego składniki majątkowe przestają być używane. Przejściowe zaprzestanie użytkowania danych środków trwałych nie jest natomiast przesłanką uzasadniającą zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Z powyższego wynika, że dla kwalifikacji przedmiotowych wydatków (odpisów amortyzacyjnych od automatów) do kosztów uzyskania przychodów nie ma znaczenia okoliczność, że Spółka aktualnie nie uzyskuje przychodów z tytułu eksploatacji niektórych automatów do gier. Nie można bowiem stwierdzić zaprzestania prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej w tym zakresie; zawieszone czasowo urządzenia nie zostały zlikwidowane i są w ciągłej gotowości do uruchomienia”.
• w interpretacji z dnia 23 grudnia 2008 r. znak ILPB3/423-635/08-3/ŁM Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, w którym podatnik stwierdził, iż „Z zestawienia (...) przywołanych przepisów wynika, że brak jest podstaw prawnych w przepisach podatkowych do zaprzestania amortyzowania czasowo wyłączonych z używania środków trwałych, jeżeli podatnik nie zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, w której składniki te były używane. (...) Odpisy te będą stanowiły koszty uzyskania przychodów również w sytuacji, gdy do zakończenia okresu podatkowego amortyzowania Spółka nie wznowi ich użytkowania z przyczyn opisanych na wstępie, bowiem wszelkie poczynania Spółki w tym zakresie mają na celu osiąganie przychodów oraz zabezpieczenie źródła przychodów podlegających opodatkowaniu”.
• w interpretacji z dnia 16 lipca 2009 r. znak IPPB5/423-245/09-3/MB Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał za zasadne stanowisko podatnika, w którym stwierdzono, iż „Czasowe zaprzestanie używania środka trwałego nie wyklucza jednak możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy kontynuowaniu działalności w której te środki były wykorzystywane. Takie stanowisko znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie organów skarbowych, które wyraźnie wskazuje, że fakt, iż: "dane składniki majątkowe nie są przez podatnika okresowo używane z innych powodów niż zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej, w której składniki te były wykorzystywane, przerwa w ich używaniu nie powoduje konieczności zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych" - postanowienie naczelnika Lubelskiego Urzędu Skarbowego z dnia 10 lipca 2006 r. Nr PD.423-26/06”.

Podobne stanowisko wyrażane jest również w orzeczeniach sądów administracyjnych. W wyroku z dnia 20 października 2011 r. sygn. akt II FSK 725/10 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, iż „z art. 16c pkt 5 u.p.d.o.p. wynika, że amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki są używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności. Treść tego przepisu wskazuje więc, że amortyzacji podatkowej nie podlega składnik majątku, który nie jest używany na skutek zaprzestania działalności, w której był on wykorzystywany. To zaś oznacza, że czasowy tylko brak wykorzystania danego środka trwałego w przypadku kontynuowania prowadzenia działalności, w której środek ten był wykorzystywany, nie powoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka. (...). W konsekwencji wyrazić należy pogląd, że zgodnie z art. 16c pkt 5 u.p.d.o.p. tylko całkowite zaprzestanie danego rodzaju działalności, w której używano dany środek trwały (składnik majątku) uzasadnia zaprzestanie jego amortyzacji na zasadach określonych w tym przepisie”.

Biorąc pod uwagę wszystkie wskazane powyżej okoliczności – zdaniem Wnioskodawcy – od form do produkcji łopat do turbin wiatrowych, które nie są wykorzystywane w dłuższym okresie czasu, winny być nadal dokonywane odpisy amortyzacyjne stanowiące koszty uzyskania przychodów; zarówno w sytuacji, kiedy formy te zostaną jeszcze wykorzystane w przyszłości jak i w sytuacji, kiedy okaże się, iż nie zostaną już wykorzystane i w przyszłości zostanie podjęta decyzja o ich likwidacji z uwagi na brak zamówień.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70 – 561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.