Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.190.2018.1.AN
z 19 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 kwietnia 2018 r. (data wpływu 19 kwietnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wniesienie przez Dłużnika zarzutów do Sądu od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym w sprawie o zapłatę zaległych należności, które Spółka zaliczyła uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz utworzyła na nie odpis aktualizujący zgodnie z art. 35b ustawy o rachunkowości, stanowi przesłankę uprawdopodobniającą nieściągalność, która w myśl art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, umożliwia Spółce zaliczenie kwot netto tych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2018 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wniesienie przez Dłużnika zarzutów do Sądu od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym w sprawie o zapłatę zaległych należności, które Spółka zaliczyła uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz utworzyła na nie odpis aktualizujący zgodnie z art. 35b ustawy o rachunkowości, stanowi przesłankę uprawdopodobniającą nieściągalność, która w myśl art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, umożliwia Spółce zaliczenie kwot netto tych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”), wykonała w 2017 r. dostawę wraz z montażem stolarki drzwiowej na rzecz generalnego wykonawcy inwestycji budowlanej (dalej: „Dłużnik”), co zostało udokumentowane przez Spółkę stosownymi fakturami, przy czym Spółka zaliczyła wartość netto tych faktur do podatkowych przychodów należnych.

Niestety, pomimo upływu terminu wymagalności i wielokrotnych monitów, Dłużnik nie uregulował wszystkich przysługujących Spółce należności, w związku z czym - pod koniec 2017 r. - Spółka wytoczyła sądowe powództwo o zapłatę, a jednocześnie - na podstawie art. 35b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 395 z późn. zm.), utworzyła odpis aktualizujący na całą przeterminowaną wierzytelność.

Na początku 2018 r. sąd wydał nakaz zapłaty na rzecz Spółki w postępowaniu nakazowym, przy czym przed uprawomocnieniem się przedmiotowego nakazu Dłużnik wniósł zarzuty od tego nakazu zapłaty, w których zakwestionował istnienie wierzytelności po stronie Spółki, a w konsekwencji jej roszczenie o zapłatę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wniesienie przez Dłużnika zarzutów do Sądu od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym w sprawie o zapłatę zaległych należności, które Spółka zaliczyła uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, oraz utworzyła na nie odpis aktualizujący zgodnie z art. 35b ustawy o rachunkowości, stanowi przesłankę uprawdopodobniającą nieściągalność, która w myśl art. 16 ust. 2a pkt 1 updop, umożliwia Spółce zaliczenie kwot netto tych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wniesienia przez Dłużnika zarzutów do Sądu od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym w sprawie o zapłatę zaległych należności, Spółka ma prawo zaliczyć przedmiotowe wierzytelności w kwotach netto do kosztów uzyskania przychodów, skoro Spółka zaliczyła uprzednio te wierzytelności do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „updop”), oraz utworzyła na nie odpis aktualizujący zgodnie z ustawą o rachunkowości.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1 ustawy.

Jednocześnie, w myśl art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nieściągalność wierzytelności, o których jest mowa w ust. 1 pkt 26a, uznaje się za uprawdopodobnioną w szczególności wówczas, gdy:

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo
2. zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. - prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
   
   

Przytoczony katalog sytuacji, w których uznaje się nieściągalność wierzytelności za uprawdopodobnioną na gruncie podatku dochodowego nie jest zbiorem zamkniętym, na co jednoznacznie wskazuje użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”.

Oczywiście nie zmienia to faktu, iż ewentualne inne niż literalnie wymienione przez ustawodawcę podstawy takiego uprawdopodobnienia winny mieć charakter przesłanek o znaczeniu równorzędnym w stosunku do wskazanych w ustawie. Kwestionowanie należności przez dłużnika na drodze złożenia zarzutów do sądu, ma w ocenie Spółki taki sam „ciężar gatunkowy”, co kwestionowanie należności przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.

Reasumując, zdaniem Spółki, stosowanie przepisu art. 16 ust. 2a pkt 1 updop, jest możliwe również w sytuacji, gdy dłużnik kwestionuje wierzytelność w innej formie niż powództwo sądowe, na przykład w formie wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty.

Wprawdzie interpretacje indywidualne w zakresie prawa podatkowego nie stanowią formalnie źródła prawa, niemniej warto nadmienić, iż analogiczny tok rozumowania (tu: w zakresie tożsamych w tym zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) został zaprezentowany przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 16 kwietnia 2015 r., sygn. akt: ILPB1/4511-1-85/15-5/IM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Należy przy tym zauważyć, że art. 16 ust. 1 updop zawiera nie tylko katalog wyłączeń niektórych wydatków z kosztów uzyskania przychodów, ale pewne jego punkty stanowią, niezależnie od art. 15 ust. 1 tej ustawy, pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, po spełnieniu wymienionych tam warunków.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 26a updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Z powyższego przepisu wynika, że ustawodawca wyłącza zatem odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy spełniające łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 395 z późn. zm.);
• dotyczą należności bądź jej części uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 updop;
• nieściągalność należności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 updop;
• wierzytelność, której odpis dotyczy, nie uległa przedawnieniu (art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy).
  
  

Do kosztów uzyskania przychodu mogą zostać zaliczone tylko odpisy aktualizujące od tych wierzytelności, które uprzednio zostały zarachowane jako przychód należny (art. 12 ust. 3 updop). Stosownie do art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 updop, nieściągalność wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 26-26c, uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli:

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo
2. zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
   
   

Ustawodawca określając w przepisach zawartych w art. 16 ust. 2a updop, sposób uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 26a, wskazuje jednocześnie, że nieściągalność wierzytelności zachodzi w sytuacji, gdy uzasadnione jest twierdzenie, że podatnik nie uzyska zapłaty przysługujących mu wierzytelności. Wniosek taki wypływa z porównania hipotetycznych sytuacji opisanych w poszczególnych przepisach zawartych w art. 16 ust. 2a updop. Sytuacje te cechują się wspólnym elementem obiektywnie uzasadnionego stwierdzenia, że wierzyciel nie uzyska nawet częściowej zapłaty przysługującej mu wierzytelności.

Jednocześnie, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 20 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Należy dodać, że prawidłowe ujęcie odpisów aktualizujących wartość należności w księgach rachunkowych jest niezbędne w celu zaliczenia ich w momencie uprawdopodobnienia do kosztów uzyskania przychodów.

Uprawdopodobnienie nieściągalności jest środkiem zastępczym dowodu, a więc środkiem nie dającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo twierdzenia o fakcie. Chodzi więc nie o przeprowadzenie dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym, lecz o wskazanie okoliczności wystarczających do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu. To podatnik musi wykazać, że prawdopodobnie nie ściągnie długu. Okoliczności, których zaistnienie skutkuje dokonaniem odpisu aktualizującego, zostały określone w art. 35b ustawy

Zgonie z art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości, wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego, w odniesieniu do:

1. należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości oraz w stosunku do których zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu - do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu-komisarzowi w postępowaniu upadłościowym lub umieszczonej w spisie wierzytelności w postępowaniu restrukturyzacyjnym;
2. należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza lub jedynie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego - w pełnej wysokości należności;
3. należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna - do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności;
4. należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego - w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania;
5. należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców - w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka wykonała w 2017 r. dostawę wraz z montażem stolarki drzwiowej na rzecz generalnego wykonawcy inwestycji budowlanej, co zostało udokumentowane przez Spółkę stosownymi fakturami, przy czym Spółka zaliczyła wartość netto tych faktur do podatkowych przychodów należnych. Pomimo upływu terminu wymagalności i wielokrotnych monitów, Dłużnik nie uregulował wszystkich przysługujących Spółce należności, w związku z czym - pod koniec 2017 r. - Spółka wytoczyła sądowe powództwo o zapłatę, a jednocześnie utworzyła odpis aktualizujący na całą przeterminowaną wierzytelność. Na początku 2018 r. Sąd wydał nakaz zapłaty na rzecz Spółki w postępowaniu nakazowym, przy czym przed uprawomocnieniem się przedmiotowego nakazu Dłużnik wniósł zarzuty od tego nakazu zapłaty, w których zakwestionował istnienie wierzytelności po stronie Spółki, a w konsekwencji jej roszczenie o zapłatę.

Z treści powołanych powyżej przepisów wynika, że jedną z możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, jest m.in. potwierdzenie braku możliwości spłaty tej wierzytelności prawomocnym wyrokiem sądu i skierowanie na drogę postępowania egzekucyjnego. Natomiast z opisu stanu faktycznego wynika, że Dłużnik wniósł zarzuty od wydanego nakazu zapłaty przed uprawomocnieniem się postępowania nakazowego co wyklucza możliwość uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności w sposób wskazany w art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. c updop.

Zauważyć również należy, że regulacja art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. d updop, odnosi się do sytuacji, w których dłużnik kwestionuje stosunek prawny łączący strony, tj. dłużnika i wierzyciela i domaga się ochrony wnosząc do sądu pozew o ustalenie bądź o ukształtowanie tego stosunku. W wyniku wniesienia pozwu zakwestionowana zostaje wierzytelność, która z tego stosunku prawnego wynika.

W sytuacji przedstawionej we wniosku, wierzytelność jest dochodzona przez wierzyciela (Wnioskodawcę) w drodze powództwa o zapłatę należności. Stroną powodową w tym procesie jest wierzyciel i to on dochodzi swoich praw na drodze sądowej.

Dłużnik w procesie o zapłatę może wnieść zarzuty od tego nakazu, jednak wniesienia zarzutów, nie można utożsamiać z powództwem sądowym. W stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, przesłanka uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, o której mowa w art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. d updop, nie ma zatem zastosowania, bowiem to wierzyciel a nie dłużnik wystąpił z powództwem do sądu. Co prawda, zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że katalog przesłanek uprawdopodabniających nieściągalność wierzytelności jest katalogiem otwartym, niemniej jednak, w opinii tut. Organu wniesienie przez Dłużnika zarzutów od nakazu zapłaty nie jest równorzędne z kwestionowaniem przez dłużnika wierzytelności na drodze powództwa sądowego.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy na podstawie art. 16 ust. 2a pkt 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 26a updop, w związku z art. 35b ustawy o rachunkowości, Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, odpisy aktualizujące wierzytelności, należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążącą dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołana interpretacja nie stanowią źródła prawa, wiąże strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartego w niej stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy.

Należy również zauważyć, że organ dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego, zgodnie z zasadą wyrażoną przez ustawodawcę w art. 14a Ordynacji podatkowej. Należy wskazać, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same lub zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe choć jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 Ordynacji podatkowej, niemniej jednak, w praktyce może mieć miejsce. W związku z powyższym ustawodawca przewidział możliwość zmiany już wydanych interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Trzeba jednak pamiętać, że proces zmiany interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej jest długotrwały, poprzedza go bowiem dogłębna analiza z zachowaniem stosownych procedur, które dopiero w końcowej fazie powodują wycofanie z systemu informacji podatkowej poprzednio wydanych interpretacji. Ponieważ jednak podstawowym zadaniem organu interpretacyjnego jest wydawanie interpretacji prawidłowych, tj. w prawidłowy sposób odczytujących normy prawne zawarte w poszczególnych przepisach prawa podatkowego, a nie utrwalających raz wyrażony pogląd w tym zakresie, który może być zmieniony w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, to fakt wydania we wcześniejszym okresie interpretacji indywidualnej, odmiennej od poglądu zaprezentowanego w niniejszej interpretacji nie powoduje, że pogląd ten jest nieprawidłowy.

Odnosząc się zaś do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych, organ pragnie zauważyć, iż wyroki sądowe nie stanowią powszechnej wykładni przepisów prawa podatkowego, ponieważ wydawane są w indywidualnych sprawach, w konkretnym, indywidualnie określonym stanie faktycznym i wiążą tylko strony postępowania.

Ponadto zwrócić wypada uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FSK 731/13, w którym stwierdzono m.in.: „(…) organ interpretacyjny nie ma obowiązku ustosunkowania się do wszystkich argumentów wnioskodawcy, zawartych we wniosku o wydanie interpretacji. Do uprawnień organu należy wybór racji argumentacyjnych, które jego zdaniem będą wystarczające dla oceny merytorycznej problemu podatkowego objętego wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego (zob. wyrok NSA z dnia 22 stycznia 2014 r., I FSK 1548/13). Wynikający z art. 14c § 1 o.p. obowiązek przedstawienia oceny stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny nie oznacza konieczności dokonywania oceny innych interpretacji oraz orzeczeń sądów administracyjnych, przywołanych przez zainteresowanego dla wzmocnienia prezentowanej przez niego argumentacji (zob. wyrok NSA z dnia 1 marca 2013 r., II FSK 2980/12)”.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.