Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-642/16-4/BC
z 12 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm. ) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją wizyt referencyjnych z wyłączeniem wydatków na usługi gastronomiczne w trakcie w spotkań z kontrahentami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją wizyt referencyjnych z wyłączeniem wydatków na usługi gastronomiczne w trakcie w spotkań z kontrahentami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży zaawansowanych urządzeń, systemów i usług do przetwórstwa drobiu, ryb, mięsa czerwonego oraz dalszego przetwórstwa. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka organizuje wizyty referencyjne na rzecz obecnych jak również potencjalnych klientów do fabryk gdzie produkowane są wyspecjalizowane urządzenia. Wizyty referencyjne organizowane są również do zakładów produkcyjnych, gdzie dane urządzenia już działają, często również całe linie produkcyjne. Wizyty referencyjne odbywają się poza Polską.

Potrzeba organizowania przez Spółkę wizyt referencyjnych wynika z faktu, iż produkowane za granicą przez podmiot z Grupy urządzenia są skomplikowane technologicznie i kosztowane, a obecni i potencjalni kontrahenci Spółki przed ewentualnym zakupem tego typu urządzeń chcą mieć możliwość zapoznania się przede wszystkim z ich funkcjonalnością i możliwością wykorzystania urządzeń podczas używania ich w określonych warunkach. W ramach organizowanych przez Spółkę wizyt referencyjnych kontrahenci (jak również potencjalni klienci) zapoznają się również z procesem produkcyjnym wytwarzanych urządzeń oraz z ofertą Spółki w zakresie sprzedaży ww. urządzeń. Celem organizowanych przez Spółkę wizyt referencyjnych jest również doradztwo, indywidualne podejścia do klienta, wymiana informacji etc.

Podkreślenia wymaga fakt, iż bez organizowania wizyt referencyjnych Spółka nie miałaby możliwości sprzedaży drogich i skomplikowanych urządzeń, bowiem większość klientów czy potencjalnych klientów chce mieć możliwość bezpośredniego zapoznania się z oferowanym produktem biorąc pod uwagę ich wysoką cenę czy zaawansowanie technologiczne. Co więcej, dla Wnioskodawcy taniej a przede wszystkim bezpieczniej jest zorganizować tego typu wizyty referencyjne za granicą niż transportować z zagranicy maszynę i ponosić koszty związane m.in. z jej transportem czy magazynowaniem (przechowaniem) oraz ewentualne ryzyko związane z tym, że ostatecznie urządzenie nie zostanie sprzedane.

Na okoliczność organizacji wizyt referencyjnych, fabryki, hale produkcyjne, magazyny czy zakłady produkcyjne nie są w żaden sposób przygotowane, odnawiane, przystrajane, etc. Wizyty referencyjne organizowane przez Spółkę na rzecz obecnych jak i potencjalnych klientów mają określony cel, jakim jest intensyfikacja współpracy z nimi, nawiązanie współpracy z potencjalnymi klientami oraz sprzedaż urządzeń.

W związku z organizacją opisanych w stanie faktycznym wizyt referencyjnych, Spółka ponosi szereg wydatków (dalej: „wydatki związane z organizacją wizyt referencyjnych”). W szczególności, Wnioskodawca ponosi wydatki na usługi gastronomiczne świadczone i podawane w restauracjach podczas spotkań biznesowych z kontrahentami (potencjalnymi klientami). Wnioskodawca zaznacza, iż dokonana w trakcie spotkań biznesowych konsumpcja (posiłki, napoje w tym alkoholowe) nie jest sama w sobie celem tych spotkań. Stanowi ona jedynie czynność poboczną i mieści się w powszechnie przyjętych standardach. Konsumpcja w ramach spotkań biznesowych nie wykracza poza zwyczajowe ramy przyjęte przy okazji zapraszania partnerów gospodarczych (potencjalnych klientów) doprowadzenia rozmów biznesowych, w szczególności nie ma ona charakteru wytwornego czy okazałego. Spotkania te mają na celu m.in. przedstawianie oferty Wnioskodawcy, omówienia warunków i możliwości podjęcia współpracy, warunków kontynuacji dotychczasowej współpracy, negocjacji w zakresie warunków nowych umów, renegocjacji warunków zawartych umów, itd.

W związku z tym, że wizyty referencyjne odbywają się poza Polską, Wnioskodawca ponosi również koszty noclegu oraz dojazdów kontrahentów (potencjalnych klientów) do fabryk czy zakładów produkcyjnych, tj. koszty biletów lotniczych w związku z tym, że wizyty referencyjne odbywają się poza Polską oraz koszty przejazdu już bezpośrednio za granicą, tzn. przejazdy taksówkami np. z hotelu / lotniska do fabryki czy zakładu produkcyjnego oraz z fabryki, zakładu produkcyjnego do hotelu/na lotnisko.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki związane z organizacją wizyt referencyjnych stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. l ustawy o PDOP?

Niniejsza interpretacja wydana została w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w części dotyczącej wydatków związanych z organizacją wizyt referencyjnych z wyłączeniem wydatków na usługi gastronomiczne w trakcie w spotkań z kontrahentami. Natomiast w zakresie wydatków na usługi gastronomiczne w trakcie spotkań z kontrahentami zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki związane z organizacją wizyt referencyjnych stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. l ustawy o PDOP.

Uzasadnienie stanowiska w sprawie

1. Związek wydatków dotyczących organizacji wizyt referencyjnych z przychodami Spółki
   
   

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1 ustawy o PDOP.

Przy czym użyty przez ustawodawcę zwrot „w celu osiągnięcia przychodu” zawarty we wskazanym art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Wnioskodawca pragnie zauważyć, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

W przywołanym przepisie nie pojawiają się natomiast sformułowania wskazujące, że musi dojść do faktycznej realizacji tego celu, tj. do faktycznego osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Dla podatkowej kwalifikacji kosztów istotne jest bowiem, aby z poniesieniem przez podatnika danego wydatku wiązało się prawdopodobieństwo powstania przychodu, a nie niezbędność i rezultat (skutek) w postaci konkretnie uzyskanego przychodu. Jeżeli prawdopodobieństwo to istnieje, wówczas uznać należy, że istnieje też związek przyczynowo-skutkowy wymagany w tym przepisie.

W doktrynie podkreśla się również, że aby dany wydatek był wydatkiem poniesionym w celu uzyskania przychodów, musi być przede wszystkim poniesiony w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podmiot ponoszący ten wydatek. Przy braku takiego związku nie można bowiem rozstrzygać o jego celowości. Ponadto, poniesienie wydatku ma wpływ na wielkość przychodu osiąganego przez danego podatnika lub może mieć taki wpływ, aczkolwiek wystąpienie przychodu nie jest warunkiem koniecznym do uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów (tak m. in. w „Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2010” Wojciech Dmoch, wyd. C. H. Beck str. 278).

Co więcej, podkreśla się, że podatnik prowadzący działalność gospodarczą powinien postępować racjonalnie i zmierzać w sposób najbardziej bezpośredni do osiągnięcia przychodu. Powinien również działać w obiektywnym przekonaniu, że poniesienie kosztu ma z założenia doprowadzić do osiągnięcia przychodu. Z kolei racjonalne w swoim założeniu postępowanie podatnika ponoszącego wydatki w celu osiągnięcia przychodów, lub zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów, nie zawsze prowadzi do oczekiwanego następstwa (tak w „Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2010”. Stefan Babiarz, Lidia Błystak, Bogusław Dauter, Andrzej Gomułowicz, Ryszard Pęk, Krzysztof Winiarski, wyd. Unimex, str. 417).

Również, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych za koszty uzyskania przychodów, uważa się takie wydatki, których poniesienie przez podatnika jest spowodowane racjonalnym dążeniem i obiektywną możliwością osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia tego źródła, o ile oczywiście wydatki te pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Tytułem przykładu przywołać można wyrok NSA z dnia 2 grudnia 2005 r., sygn. akt II FSK 11/05, w którym Sąd stwierdził: „Podkreślić także należy, iż decydującego znaczenia nie będzie miało ani to, czy nastąpiło faktyczne osiągnięcie lub zwiększenie przychodów, ani rozmiar takiego zwiększenia. Do kosztów uzyskania przychodów zakwalifikowane mogą być koszty poniesione przez podatnika w przypadku, gdy stwierdzono uzyskanie przychodów w rozmiarze nie odpowiadającym gospodarczej istocie przedsięwzięcia, w tym np. przychodów w wysokości mniejszej, a nawet niewspółmiernie mniejszej, od poniesionych nakładów. Zasadniczo błędne byłoby odtwarzanie związku pomiędzy wydatkami a rzeczywiście uzyskanymi przychodami, istotny jest związek pomiędzy kosztem poniesionym a celem /projekcją/ uzyskania przychodu”.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Kosztami uzyskania przychodów są nie tylko koszty bezpośrednio, ale również pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów tak, aby źródło przynosiło przychody w przyszłości.

W kontekście powyższego Spółka pragnie wskazać, iż wydatki związane z organizacją wizyt referencyjnych, podczas których Spółka zapoznaje kontrahentów (potencjalnych klientów) z techniką stosowaną przy produkcji sprzedawanych urządzeń (wykorzystywanymi materiałami, technologią produkcji, standardami jakości) są przede wszystkim zgodne z zasadami racjonalności ekonomicznej, gdyż są jednym z warunków prowadzonej przez Wnioskodawcę skutecznej sprzedaży urządzeń. Bez organizowania wizyt referencyjnych Wnioskodawca nie miałby możliwości sprzedaży drogich i skomplikowanych urządzeń. Powyższe wynika z faktu, iż każdy z klientów czy potencjalnych kontrahentów chce mieć przede wszystkim możliwość bezpośredniego zapoznania się z oferowanym produktem biorąc pod uwagę jego funkcjonalność, zaawansowanie technologiczne czy chociażby cenę.

Zorganizowanie wizyt referencyjnych w fabryce czy zakładach produkcyjnych gdzie dane urządzenia są już bezpośrednio wykorzystywane jest wynikiem rachunku ekonomicznego Spółki i dążenia do maksymalizacji uzyskiwanych przychodów. Udział klientów w wizytach referencyjnych, ma na celu pokazanie kontrahentom (potencjalny klientom), iż Spółka sprzedaje maszyny najwyższej jakości, musi zatem organizować między innymi wizyty do zakładów produkcyjnych, gdzie dane urządzenia już działają a nawet całe linie technologiczne.

Dodatkowo, uzyskane przez kontrahentów (potencjalnych klientów) informacje, dotyczące praktycznych aspektów m.in. użytkowania urządzeń, montażu czy instalacji sprzedawanych przez Spółkę maszyn, w istotny sposób ułatwiają ich sprzedaż, przekładając się tym samym na osiągane przez Wnioskodawcę przychody.

W świetle powyższego, Wnioskodawca wskazuje, iż związek poniesionych wydatków, związanych z organizacją i przeprowadzeniem wizyt referencyjnych z przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę jest oczywisty. Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, iż wydatki ponoszone przez Spółkę na organizację wizyt referencyjnych są ponoszone w przekonaniu, że cel którego realizacji mają służyć, jest jak najbardziej realny - nawet jeżeli z perspektywy czasu będzie to oznaczało, że ostatecznie cel ten nie został osiągnięty - to i tak wydatek taki spełnia warunki uznania go za koszt uzyskania przychodów.

W związku z tym, że wydatki związane z organizacją wizyt referencyjnych, podczas których Spółka zapoznaje kontrahentów (potencjalnych klientów) z funkcjonalnością sprzedawanych przez siebie urządzeń, technologią stosowaną przy ich produkcji (wykorzystywanymi materiałami, technologią produkcji, standardami jakości) jak również przedstawiania jak dane urządzenia działają w praktyce są zgodne z zasadami racjonalności ekonomicznej (są jednym z warunków prowadzonej działalności przez Wnioskodawcę skutecznej sprzedaży produkowanych przez siebie urządzeń) i spełniają warunki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

2. Brak wyłączenia na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP
   
   

Wnioskodawca zauważa, iż ocena prawna wskazanych w stanie faktycznym wniosku wydatków związanych z organizacją wizyt referencyjnych wymaga również uwzględnienia unormowań zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP. Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o PDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W przytoczonym powyżej przepisie mowa jest o kosztach reprezentacji, jednakże ustawa o PDOP, ani też żadna inna ustawa podatkowa, nie definiuje tego pojęcia.

W związku z powyższym, należy odwołać się do jego definicji słownikowej, zgodnie z którą reprezentacja oznacza okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną („Słownik języka polskiego” pod red. M.Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992).

Również Sądy Administracyjne w swoich orzeczeniach wyrażają pogląd, że skoro ustawodawca nie zdefiniował w sposób jednoznaczny pojęcia reprezentacji, należy posiłkować się definicją słownikową, i reprezentację rozumieć jako „okazałość”, „wystawność”, „wytworność” (tak m.in. wyrok NSA z dnia 25 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2200/10 czy chociażby wyrok NSA z dnia 27 września 2012 r., sygn. akt II FSK392/11). W innych orzeczeniach sądy administracyjne uznawały z kolei, że termin „reprezentacja” oznacza „przedstawicielstwo”, a nie „wystawność”, „okazałość”, „wytworność” (tak m.in. wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1445/10 i z dnia 29 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2571/10 i II FSK 2572/10).

Z uwagi na ww. rozbieżności w orzeczeniach sądów administracyjnych w zakresie kosztów reprezentacji wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów NSA w składzie siedmiu sędziów wydał w dniu 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 w tej sprawie wyrok. W wyroku tym, Sąd podkreślił potrzebę indywidualnej oceny stanu faktycznego konkretnej sprawy dotyczącej kwalifikowania kosztów (wydatków) jako kosztów reprezentacji, wskazując, że wymienienie w przepisach podatkowych jako przykładowych kosztów reprezentacji wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności, napojów, w tym alkoholowych nie przesądza o ich wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, pod kątem warunków i okoliczności uzasadniających ich poniesienie.

Dla kwalifikacji danych wydatków w szczególności wydatków na usługi gastronomiczne jako wydatków na reprezentację wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów nie jest istotne miejsce podawania poczęstunków, świadczenia usług gastronomicznych, tzn. nie bierze się pod uwagę tego, czy poczęstunki odbywają się w siedzibie firmy czy też poza nią. Dla oceny takich wydatków nie są także istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków. Nie ma bowiem możliwości skonstruowania miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności itp. jednakowego dla wszystkich podmiotów gospodarczych.

Sąd wskazał ponadto, że za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o PDOP należy uznać te, których wyłącznym lub dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań.

Także w wyroku z 16 października 2013 r. sygn. akt II FSK 2442/13 NSA stwierdził, że oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Jednocześnie, w wyroku tym Sąd orzekł, że kosztami uzyskania przychodu będą wydatki na usługi gastronomiczne w restauracjach nabywane podczas spotkań biznesowych, których celem jest tylko i wyłącznie omówienie z kontrahentami spraw handlowych. Ponadto Sąd zaznaczył, że na podatniku spoczywać będzie ciężar wykazania, że określone wydatki poniesione zostały w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów oraz, że nie były one ukierunkowane na kształtowanie wizerunku firmy, lecz stanowiły element aktywności gospodarczej.

Podobne stanowisko w zakresie wydatków ponoszonych na poczęstunki podawane podczas spotkań z kontrahentami wynika z interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 25 listopada 2013 r. sygn. DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521, w której organ podatkowy stwierdził, że nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o PDOP (odpowiednio na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PDOF) ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki), napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią), podawane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami etc. dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, Spółka wskazuje, iż charakter poniesionych wydatków związanych z wyżywieniem kontrahentów (potencjalnych klientów), zakupem usług hotelowych, czy przejazdów kontrahentów (potencjalnych klientów) tj. koszty zakupu biletów lotniczych oraz koszty przejazdu bezpośrednio za granicą, tzn. przejazdy taksówkami np. z hotelu / lotniska do fabryki czy zakładu produkcyjnego oraz z fabryki, zakładu produkcyjnego do hotelu/na lotnisko nie daje podstaw do uznania ich za koszty reprezentacji. Wydatki te nie wiążą się bowiem z wystawnością czy okazałością. Ich poniesienie nie jest warunkowane dążeniem do wywołania dobrego wrażenia o Wnioskodawcy, lecz ma charakter poboczny do podstawowego celu jak jest przedstawienie oferty w zakresie sprzedawanych przez Spółkę urządzeń, upowszechnienie wiedzy o sprzedawanych przez Spółkę urządzeniach - prezentacja walorów technicznych, wykorzystywanych materiałów oraz technologii produkcji urządzeń i zachęcenie kontrahentów (potencjalnych klientów) do ich zakupu czy też bezpośrednie zaprezentowanie jak działają urządzenia w innych zakładach produkcyjnych.

W odniesieniu do usług gastronomicznych, Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż w obecnych czasach trudno wyobrazić sobie, aby wszystkie spotkania biznesowe odbywały się w siedzibie Spółki. Wręcz przeciwnie, obecnie standardem jest prowadzenie rozmów z partnerami biznesowymi w trakcie spotkań poza biurem, najczęściej w restauracji. W przypadku Wnioskodawcy w zasadzie jedyną możliwością przeprowadzenia rozmowy biznesowej z kontrahentem jest zaproszenie go do restauracji, co jest uwarunkowane m.in. tym, że Wnioskodawca nie dysponuje kuchnią i personelem, przy pomocy których posiłki te mogłyby być przygotowane przez Spółkę we własnym zakresie co wynika z faktu, iż Spółka organizuje wizyty referencyjne poza siedzibą swojego biura etc. W opinii Wnioskodawcy zaproszenie kontrahenta na obiad nie można traktować jako zachowania wystawnego czy okazałego, ponieważ obecnie zachowanie takie jest wręcz standardem w relacjach biznesowych. Ponadto Wnioskodawca zapewnia, że celem odbywania tych spotkań nie jest wywarcie wrażenia na kontrahencie czy też zbudowanie wizerunku firmy, lecz ich głównym celem jest m.in. zapoznanie kontrahentów (potencjalnych klientów) z procesem wytwarzania maszyn, negocjacja umów, przedstawienie oferty Wnioskodawcy, omówienia warunków i możliwości podjęcia współpracy, warunków kontynuacji dotychczasowej współpracy, negocjacji w zakresie warunków nowych umów, renegocjacja warunków zawartych umów oraz rozwiązywanie bieżących problemów.

Zdaniem Wnioskodawcy bezsprzecznie należy stwierdzić, iż obecnie do kanonu kultury biznesowej należy ponoszenie kosztów usług gastronomicznych przez podmiot zapraszający (tu: Wnioskodawcę) jako stronę, której zależy na rozwijaniu współpracy i która inicjuje spotkanie biznesowe. Nie jest przyjęte, aby zaproszony kontrahent sam ponosił takie koszty. Zaakceptowanie takiej sytuacji mogłoby prowadzić do negatywnego nastawienia kontrahenta a tym samym źle wpłynęłoby na atmosferę spotkania i rozmów biznesowych, których wynikiem ma być przecież zwiększenie lub zachowanie źródła przychodów Wnioskodawcy.

Na dopuszczalność zaliczenia wydatków na nabycie usług gastronomicznych podawanych podczas spotkań biznesowych z kontrahentami (potencjalnymi klientami), w tym napojów alkoholowych, na poczet kosztów uzyskania przychodów wskazują organy podatkowe w szeregu wydawanych przez siebie pismach. Tylko tytułem przykładu wskazać można m.in. interpretację indywidualną Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 grudnia 2015 r., nr IBPB-1-3/4510-519/15/JKT, w której organ podatkowy stwierdził, że: ,,dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy należy posłużyć się również dynamiczną wykładnią funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. To co dawniej mogło zostać uznane za reprezentację do takiej kategorii nie zostanie zaliczone obecnie ze względu na zmieniające się realia prowadzenia działalności gospodarczej, przyjęte w tym zakresie dobre praktyki i obyczaje. Dotyczy to akceptowanych i stosowanych powszechnie zachowań, bez których nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej. Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 11 stycznia 2016 r., nr IPPB5/4510-1155/15-2/BC, interpretacji indywidualnej Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 lutego 2015 r., nr IPPB5/423-1162/14-5/KS, czy też Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 13 lipca 2015 r., nr ILPB3/4510-1-166/15-2/KS.

Zdaniem Wnioskodawcy, analogicznie wydatki na zakup usług hotelowych oraz przejazdów (dojazdów) kontrahentów (potencjalnych klientów) do fabryk czy zakładów produkcyjnych, tj. koszty biletów lotniczych w związku z organizacją wizyt referencyjnych poza Polską oraz koszty przejazdu już bezpośrednio za granicą, tzn. przejazdy taksówkami np. z hotelu / lotniska do fabryki czy zakładu produkcyjnego oraz z fabryki, zakładu produkcyjnego do hotelu/na lotnisko gdzie produkowane są urządzenia (w przypadku fabryk) oraz gdzie wykorzystywane są urządzenia a nawet całe linie produkcyjne (w przypadku zakładów produkcyjnych) nie są wydatkami samymi w sobie służącymi reprezentacji, lecz służą realizacji dalej idącego celu, jakim jest osiągniecie przychodów zatem nie powinny być traktowane jako koszt reprezentacji lecz jako koszty ogólne, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Konieczność zapewnienia noclegu kontrahentem (potencjalnym klientom) zachodzi z uwagi na fakt, że prowadzone z nimi rozmowy biznesowe są niejednokrotnie bardzo czasochłonne i skomplikowane. Co więcej, wydatki na nocleg kontrahenta czy też potencjalnego klienta mają  na celu również niezakłócony przebieg rozmów w dogodnych terminach i są powszechnie stosowane między firmami. Zdaniem Wnioskodawcy, nocleg w standardowych pokojach hoteli nie jest przejawem wytworności ani okazałości, a normalną praktyką przy tego typu spotkaniach. Wnioskodawca jednocześnie zauważa, iż, poniesienie kosztów noclegu jest konieczne również z uwagi na fakt, iż wizyty referencyjne odbywają się poza Polską (za granicą).

Według Wnioskodawcy, również opłacenie przejazdu taksówką kontrahentowi (potencjalnemu klientowi) czy też zakup biletów lotniczych jest nie tylko przyjętym dowodem uprzejmości, ale także zabezpieczeniem punktualności i niezakłóconego przebiegu spotkania. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w jego własnym interesie powinno zależeć na dotarciu kontrahenta (potencjalnego klienta) na czas, a najlepszym tego sposobem jest zapewnienie mu środka transportu jakim jest chociażby taksówka czy samolot. Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki na przelot czy dojazd kontrahentów (potencjalnych klientów) do fabryk czy zakładów produkcyjnych, tj. koszty biletów lotniczych oraz koszty przejazdu bezpośrednio za granicą, tzn. przejazdy taksówkami np. z hotelu / lotniska do fabryki czy zakładu produkcyjnego oraz z fabryki, zakładu produkcyjnego do hotelu/na lotnisko poza granicami kraju będą stanowiły koszty uzyskania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 stycznia 2015 r., nr ITPB1/415-1065/14/MW, w której organ podatkowy stwierdził: „z wniosku wynika, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na usługi gastronomiczne, noclegowe oraz przejazdy taksówką mają na celu uzyskiwanie (zwiększenie) przez niego przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Podczas spotkań, omawiane są bieżące sprawy biznesowe, taki jak np. możliwości lub zasady współpracy, propozycje i oferty. Według organu, na podstawie treści wniosku należy przyjąć, że wydatki, o których mowa we wniosku są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawca wskazał bowiem, że „spotkania nie mają charakteru szczególnie uroczystego, wytwornego czy okazałego, ich celem nie jest okazanie przepychu czy imponowanie kontrahentom wystawnością, lecz omówienie bieżących spraw biznesowych. Oznacza to, że ponoszenie przedmiotowych wydatków znajduje racjonalne uzasadnienie jako dążenie do osiągania przychodów lub powiększania poziomu przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę.”

Biorąc pod uwagę powyższe, koszty obejmujące wydatki na przejazd, wyżywienie i zakwaterowanie kontrahentów Spółki (potencjalnych klientów) biorących udział w organizowanych przez Wnioskodawcę wizytach referencyjnych stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki, albowiem poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie stanowią wydatków związanych z reprezentacją.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją wizyt referencyjnych z wyłączeniem wydatków na usługi gastronomiczne w trakcie w spotkań z kontrahentami za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że interpretacje te co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Nadmienić przy tym należy, że powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym, nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej. Orzeczenia sądowe są dla organu nieocenionym źródłem wiedzy i materiałem poznawczym, bieżąco wykorzystywanym w toku załatwiania spraw. Z tego względu należy pamiętać, że orzeczenia NSA mają charakter indywidualny, nie wiążą organów podatkowych i są formalnie wiążące dla organu podatkowego tylko w konkretnej sprawie. Orzeczenia NSA nie mają mocy prawnej precedensów i charakteru wykładni powszechnie obowiązującej. Co więcej nie są one sprzeczne z rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.