Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-167/15/KK
z 23 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 kwietnia 2015 r. (data wpływu 21 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w związku z likwidacją prawa ochronnego na znak towarowy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w związku z likwidacją prawa ochronnego na znak towarowy.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą prawną - spółką akcyjną z siedzibą na terytorium Polski oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka w 2009 r. dokonała zakupu prawa ochronnego na znak towarowy („Prawo Ochronne”) za określoną cenę („Cena zakupu”). W momencie zakupu Prawa Ochronnego było ono zarejestrowane w stosownym rejestrze prowadzonym przez Urząd Patentowy.

Zakup Prawa Ochronnego przez Spółkę miał na celu zapewnienie, że podmioty trzecie nie wykorzystają znaku towarowego będącego przedmiotem ochrony do prowadzenia działalności konkurencyjnej wobec Spółki.

Zakupione Prawo Ochronne zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, przy czym Prawo Ochronne nie było amortyzowane dla celów podatkowych zgodnie z decyzją Zarządu Spółki. Prawo Ochronne w żaden inny sposób nie zostało również rozpoznane jako koszt podatkowy. Od Prawa Ochronnego dokonywano jedynie odpisów amortyzacyjnych, dla celów rachunkowych. Po zakupie Spółka nie podejmowała dodatkowych działań zmierzających do przerejestrowania zakupionego Prawa Ochronnego na siebie.

Prawo Ochronne wygasło 31 stycznia 2013 r. W związku z tym, zgodnie z decyzjami Zarządu, w grudniu 2013 r. i marcu 2014 r. dokonano odpisów analizujących wartość znaku ujawnioną w księgach dla celów rachunkowych. Do dnia złożenia wniosku o wydanie niniejszej interpretacji, Wnioskodawca nie dokonał likwidacji Prawa Ochronnego dla potrzeb rachunkowych. Spółka planuje jednak przeprowadzenie takiej likwidacji w najbliższej przyszłości.

Niewykluczone, że w przyszłości Wnioskodawca dokona rejestracji nowego prawa ochronnego na znak towarowy. Prawo to będzie miało już jednak nową, choć wzorowaną na starej, formę graficzną, a na gruncie prawa własności przemysłowej będzie stanowiło odrębny przedmiot ochrony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w momencie księgowej likwidacji Prawa Ochronnego, Spółka uprawniona będzie do rozpoznania Ceny Zakupu tego prawa jako kosztu uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze że Prawo Ochronne nie było amortyzowane dla celów podatkowych ani w inny sposób rozpoznane jako koszt podatkowy, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania całej Ceny Zakupu Prawa Ochronnego jako kosztu uzyskania przychodów w rozliczeniu za okres, w którym doszło do jego księgowej likwidacji.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Na gruncie powyższej regulacji w celu zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest spełnienie następujących warunków:

1. faktyczne poniesienie wydatku;
2. wykazanie związku wydatku z przychodami podatnika;
3. potwierdzenie, że wydatek nie znajduje się w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych).

Na wstępie należy zwrócić uwagę, iż umowa sprzedaży Prawa Ochronnego zawarta pomiędzy stronami pozostawała skuteczna mimo, że Wnioskodawca nie dokonał ujawnienia zmiany właściciela Prawa Ochronnego w rejestrze znaków towarowych. Na mocy art. 67 ust. 3 w zw. z art. 162 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej wpis do rejestru jest wymagany bowiem wyłącznie do wywarcia skutków wobec osób trzecich. Interpretując omawiany przepis w oparciu o zasadę a contrario umowa przeniesienia Prawa Ochronnego wywołuje skutki (jest skuteczna) między jej stronami bez względu na to czy transfer został ujawniony w rejestrze. Z momentem podpisania takiej umowy na nabywcę przechodzi więc własność Prawa Ochronnego.

Takie rozumienie art. 67 ust. 3 Prawa własności intelektualnej znajduje potwierdzenie w poglądach doktryny dotyczących przenoszenia praw patentowych. Zgodnie z nimi (...) przeniesienie patentu wywołuje skutek pomiędzy stronami w dacie zawarcia umowy przenoszącej patent (o ile strony nie ustaliły innej daty), natomiast wobec osób trzecich staje się ono skuteczne z chwilą wpisu tego przeniesienia do rejestru patentowego. Wpis nie jest jednak ani obligatoryjny, ani konstytutywny. Umowa przenosząca patent będzie ważna i skutecznie przeniesie prawo na nabywcę także w sytuacji, kiedy nie dojdzie do ujawnienia tego w rejestrze patentowym. Skutki pomiędzy stronami umowy nastąpią w momencie jej zawarcia. (Tak też P. Kostański, (red.) Prawo własności przemysłowej. Komentarz. Wyd. 2, Warszawa 2014, Komentarz do art. 67). Mając na uwadze, iż art. 162 ust. 1 Prawa własności przemysłowej nakazuje odpowiednie stosowanie art. 67 ust. 3 tejże ustawy do znaków towarowych należy przyjąć, że wyrażone poglądy znajdują pełne zastosowanie również do obrotu znakami towarowymi.

Zdaniem Wnioskodawcy niewątpliwe pozostaje, iż wydatek poniesiony na zakup Prawa Ochronnego wykazuje związek z jego przychodami. Nabycie Prawa Ochronnego pozwoliło bowiem Wnioskodawcy zabezpieczyć źródło jego przychodów poprzez uniemożliwienie innym podmiotom korzystania ze znaku towarowego do prowadzenia działalności konkurencyjnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesiony przez niego wydatek na Prawo Ochronne nie znajduje się w katalogu wydatków niemogących stanowić kosztów uzyskania przychodów. Co więcej, zdaniem Spółki, treść tego katalogu wprost wskazuje, iż w momencie wygaśnięcia prawa Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania ponoszonych wydatków na nabycie Prawa jako kosztu uzyskania przychodów.

W analizowanej sprawie, Wnioskodawca ujawnił Prawo Ochronne w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, nie dokonywał jednak od niego nigdy odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych. W związku z tym, w ocenie Spółki Wnioskodawca będzie miał prawo do rozpoznania Ceny zakupu jako kosztu uzyskania przychodów w momencie likwidacji księgowej Prawa Ochronnego.

Powyższe wynika z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszt uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych. Interpretując przywołany przepis a contrario należy dojść do wniosku, że strata w wartościach niematerialnych i prawnych, w części w jakiej wartości te nie zostały zamortyzowane (pokryte sumą odpisów amortyzacyjnych) lub odniesione w koszty podatkowe w inny sposób, stanowi koszt podatkowy (tak WSA w Krakowie w wyroku z 14 października 2014 r. I SA/Kr 1065/14).

Ze zjawiskiem straty, o którym mowa w przywołanym przepisie będzie mieli do czynienia, jeżeli coś co pierwotnie przedstawiało wartość dla podatnika, następnie ją utraciło. Definiując pojęcie straty organy podatkowe wyjaśniają że w sytuacji, w której podatnik nie rozliczył jeszcze całości poniesionego wydatku na wartości niematerialne i prawne w formie odpisów amortyzacyjnych (a zatem nadal wykazuje określone aktywa), a aktywa te tracą swą przydatność dla działalności gospodarczej, to powstaje ubytek w jego majątku. Utrata możliwości korzystania z wartości niematerialnej i prawnej powoduje, że poniesiony historycznie wydatek - w części jeszcze nierozliczonej dla celów podatkowych - przestaje stanowić jakąkolwiek wartość dla podatnika, a więc startowi stratę (Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 23 maja 2011 r. - IPPB3/423-156/11-3/JG; podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 19 maja 2009 r. - IPPB5/423-162/09-4/AM)

Wygaśnięcie Prawa Ochronnego jest niewątpliwie stratą w majątku Wnioskodawcy powoduje ono bowiem trwałe i niemożliwe do odwrócenia wyłączenie Prawa Ochronnego z listy składników majątku Wnioskodawcy. W momencie wygaśnięcia Prawa Ochronnego przestaje ono istnieć a co za tym idzie Spółka traci możliwość jakiegokolwiek obrotu tym prawem. Powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, jednoznacznie świadczy o tym, że w związku z wygaśnięciem Prawa Wnioskodawca powinien móc zaliczyć Cenę zakupu (pomniejszoną o ewentualne odpisy amortyzacyjne, które jednak w niniejszej sprawie nie występowały) do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, w tym min.:

• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 9 sierpnia 2014 r. (IPPB1/415-557/13-2/AM), w której stwierdzono że Wnioskodawca, w związku z likwidacją wartości niematerialnej i prawnej (licencji) będzie uprawniony do zaliczenia straty stanowiącej różnicę między wydatkami poniesionymi na nabycie licencji a wartością dokonanych odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 15 kwietnia 2014 r. (IPPB5/423-100/14-2/AJ), w której potwierdzono, że w momencie utraty przydatności ekonomicznej, nabyty wcześniej znak towarowy może zostać poddany likwidacji z perspektywy rachunkowej, a jednocześnie potwierdzają iż warunkiem zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów nieumorzonej wartości niematerialnej i prawnej jest jej likwidacja księgowa, a zatem wykreślenie jej z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (ewidencji bilansowej) na podstawie stosownego dokumentu. Spółka, będzie uprawniona do uznania niezamortyzowanej część znaku towarowego, jako wartości niematerialnej i prawnej, niewykorzystywanej w swojej dalszej działalności gospodarczej, jako koszt uzyskania przychodów.
• Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 maja 2011 r. (IPPB3/423-156/11-3/JG) zgodnie, z którą podatnik (...) może odnieść w ciężar kosztów podatkowych niezamortyzowaną część wartości niematerialnej i prawnej, którą zaprzestał wykorzystywać w prowadzonej działalności. Z zastosowania w tym zakresie wykładni przepisu ort. 16 ust. 1 pkt 5 i art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy przyjąć, iż strata w wartościach niematerialnych i prawnych będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów w części, w jakiej nie została zamortyzowana, jednocześnie wydatki w tym zakresie powinny mieć na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Spółka zwraca uwagę, że wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy jest naturalną konsekwencją tego, że prawo takie jest udzielane na czas określony. Stosownie bowiem do art. 153 ust. 2 Prawa Własności Przemysłowej czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym. Równocześnie stosownie do art. 168 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek upływu okresu, na który zostało udzielone.

W analizowanej sprawie Prawo Ochronne wygasło a Wnioskodawca nie zlikwidował niezwłocznie rozpoznanego w momencie jego zakupu aktywa. Księgowa likwidacja widniejącego w księgach rachunkowych Prawa Ochronnego jest planowana w najbliższej przyszłości. Na gruncie znanych Wnioskodawcy poglądów organów podatkowych likwidacja taka jest warunkiem koniecznym i wystarczającym do zaliczenia wydatków poniesionych na Prawo Ochronne do kosztów podatkowych.

Powyższe potwierdzają liczne interpretacje. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 19 stycznia 2011 r. - ITPB3/423-602/10/PS, stwierdził iż w momencie utraty przydatności ekonomicznej, jak słusznie wskazuje Wnioskodawca, nabyty wcześniej znak towarowy może zostać poddany likwidacji z perspektywy rachunkowej. Zaznaczyć jednak należy, iż w przypadku wartości niematerialnych i prawnych, które nie są już przydatne podatnikowi, z natury rzeczy nie można dokonać ich fizycznej likwidacji, jak w przypadku środków trwałych. (...) Warunkiem zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego faktyczna likwidacja. Z kolei warunkiem zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów nieumorzonej wartości niematerialnej i prawnej jest jej likwidacja księgowa, a zatem wykreślenie jej z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (ewidencji bilansowej) na podstawie stosownego dokumentu.

Brak wymogu fizycznej likwidacji Prawa Ochronnego wynika z jego natury. Jak wskazują organy podatkowe (m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 23 maja 2011 r. - IPPB3/423-156/11-3/JG) w odniesieniu do wartości niematerialnych i prawnych nie jest racjonalna ich fizyczna likwidacja ze względów dowodowych, bowiem zniszczenie nośników tych wartości pozbawiłoby podatnika możliwości udowodnienia rzeczywistego poniesienia kosztu w celu osiągnięcia przychodów.

Mając na uwadze przedstawione powyżej stanowiska organów, Spółka stoi na stanowisku, iż z momentem likwidacji Prawa Ochronnego dla celów księgowych, Cena zakupu tego prawa może być zaliczona do kosztów podatkowych.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych w m.in.:

• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 25 sierpnia 2014 r. (ILPB3/423-256/14-2/JG) - w której potwierdzono, - iż strata odpowiadająca niezamortyzowanej - wartości początkowej WNiP, jaką stanowi Know-how, w myśl art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest kosztem uzyskania przychodów w momencie jej likwidacji i wykreślenia z ewidencji środków trwałych i WNiP, które to zostaną stosownie udokumentowane (np. protokołem likwidacji);
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 16 maja 2014 r. (IPPB3/423-313/14-2/EŻ), w której stwierdzono że strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej stanowi, w myśl art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszt uzyskania przychodów w dacie sporządzenia protokołu likwidacyjnego;
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 2 lipca 2014 r. (IPTPB3/423-122/14-2/GG), w której potwierdzono że strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej WNiP, jaką stanowi Goodwill, w myśl art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. l pkt 5 Ustawy o CIT jest kosztem uzyskania przychodów w momencie jej likwidacji i wykreślenia z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej z 28 listopada 2012 r. (IBPBI/2/423-1078/12/AK), gdzie potwierdzono że niezamortyzowana część wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu jej wycofania z ewidencji i sporządzenia protokołu dokumentującego decyzję o zaprzestaniu używania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.) - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacją, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16b ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Przepis art. 16b ust. 1 ustawy, wskazuje zatem obligatoryjne przesłanki, które muszą zaistnieć aby wartość niematerialna i prawna podlegała amortyzacji.

W myśl powyższego przepisu wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi amortyzacji są wskazane w jego treści m.in. prawa określone w Prawie własności przemysłowej, które spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte,
• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania przekracza rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W analizowanym przypadku, Spółka dokonała zakupu prawa ochronnego na znak towarowy za określoną cenę. W momencie zakupu Prawa Ochronnego było ono zarejestrowane w stosownym rejestrze prowadzonym przez Urząd Patentowy. Zakup Prawa Ochronnego przez Spółkę miał na celu zapewnienie, że podmioty trzecie nie wykorzystają znaku towarowego będącego przedmiotem ochrony do prowadzenia działalności konkurencyjnej wobec Spółki. Zakupione Prawo Ochronne zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, przy czym Prawo Ochronne nie było amortyzowane dla celów podatkowych zgodnie z decyzją Zarządu Spółki. Prawo Ochronne w żaden inny sposób nie zostało również rozpoznane jako koszt podatkowy. Od Prawa Ochronnego dokonywano jedynie odpisów amortyzacyjnych, dla celów rachunkowych. Po zakupie Spółka nie podejmowała dodatkowych działań zmierzających do przerejestrowania zakupionego Prawa Ochronnego na siebie.

Biorąc zatem pod uwagę przesłanki jakie muszą zostać spełnione aby dane prawo mogło zostać uznane za wartość niematerialną lub prawną podkreślić należy, że nabyte przez Spółkę Prawo Ochronne na Znak Towarowy nie zostało przyjęte przez Nią do używania ani też nie było planowane jego wykorzystywanie przez Spółkę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie można zatem uznać, że likwidacja tego prawa ochronnego będzie stratą w majątku Spółki i w związku z tym znajdzie zastosowanie powołany przez Spółkę we własnym stanowisku przepis art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z przepisu tego wynika bowiem jednoznacznie, że podatnik co prawda uprawniony jest do zaliczenia niezamortyzowanej części wartości niematerialnej i prawnej do kosztów uzyskania przychodów, jednakże musi wykazać, że w dacie poniesienia wydatków na jej zakup istniał związek poniesionego kosztu z przychodem stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W niniejszej sprawie Spółka nie może wykazać takiego związku ponieważ nabyte prawo Ochronne na Znak Towarowy nie miało być z założenia używane ani wykorzystywane w prowadzonej działalności.

Co więcej amortyzacja dla celów rachunkowych a w efekcie także księgowa likwidacja nie może stanowić podstawy do rozpoznania ceny zakupu opisanego Prawa Ochronnego jako kosztu uzyskania przychodu.

Ponadto wskazać należy, że dla kwalifikacji prawnej wydatków na nabycie praw ochronnych na znak towarowy kluczowe znaczenie ma kwestia ich ponoszenia w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 powołanej ustawy).

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest dlatego od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu. Podstawowe kryterium oceny stanowi jednak reguła, że bez danego wydatku spodziewany racjonalnie skutek w postaci przychodu nie mógłby wystąpić.

Obiektywnie oceniając, trudno uznać, że w sytuacji, gdyby Spółka nie poniosła wydatku na nabycie Praw Ochronnych na Znak Towarowy, źródło Jej przychodów nie byłoby zabezpieczone z powodu umożliwienia innym podmiotom korzystania ze znaku towarowego do prowadzenia działalności konkurencyjnej.

Dlatego też należy stwierdzić, że poniesienie przedmiotowego wydatku nie jest racjonalne i celowe w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać bowiem należy, że nie wszystkie wydatki, które obciążają podmiot pod względem ekonomicznym i jego zdaniem są niezbędne w celu prowadzenia działalności, mogą obciążać koszty podatkowe, gdyż do tej kategorii można zaliczyć jedynie wydatki, które są racjonalne i celowe w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

Podsumowując powyższą argumentację uznać należy, że Spółka nie będzie uprawniona do rozpoznania jakichkolwiek kosztów podatkowych w związku z likwidacją księgową nabytego Prawa Ochronnego na Znak Towarowy.

W konsekwencji stanowisko Spółki jest nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.